NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Al een poosje ben ik gisteren voor de spiegel aan het oefenen geweest. Hoe vermorzel je een tegenstander door je blik? Ook nog zo'n talent van Pvda-fractieleider Ad Melkert. Kin als een dolk vooruitgestoken, schaduw van een glimlach, knipperende ogen. Genoeg hoon om de man tegenover hem te vloeren.

En die dacht nog dat hij alle argumenten in handen had. Eerst had Melkert bij B&W zijn tegenstander op stang gejaagd door te zeggen dat de werkgevers ,,een grote mond'' hadden, maar zelf niets deden om WAO'ers in dienst te houden of aan te nemen. Na zijn beschuldigingen ging hij tevreden achteruit zitten om te kijken wat er komen ging. De werkgever tegenover hem, H. Geest, voorzitter van het Vakcentrum Levensmiddelen, was in lichte opwinding geraakt. Melkert moet het meteen hebben gezien, kat in 't bakkie. Deze lange blonde vijftiger met snor keek of kassa vier was geplunderd. Melkert deed een ,,onzinvoorstel'', vond hij. De werkgevers deden heus wel hun best maar de overheid moest zich meer inspannen. Melkert knijpt dan even zijn ogen samen, alsof er een lastig vliegje in zit, doet zijn hoofd schuin en klapt zijn krokodillenkaken open en dicht. ,,Wat een kletskoek'', betekent dat. Hoeft verder niets meer te zeggen.

De ergste werkgever was natuurlijk de overheid zelf, gaat de gruttervoorzitter voort. Veel overspannen leraren en verpleegkundigen. Dat sterke argument laat Melkert maar passeren. Stom genoeg gaat Van der Geest er niet op door maar keert hij weer terug naar de geweldige particuliere werkgevers. Dan komt de ironische blik van Melkert weer terug. Zijn ogen gaan net iets langer dicht dan normaal. Betekent: ,,Dat verhaal kennen we al. Hier val ik bij in slaap''.

Als Van der Geest vertelt over de vele arbeidsongeschikten die de detailhandelaars aan het werk houden, knikt Melkert spottend en trekt hij de wenkbrauwen omhoog. Dan begint hij hoofdschuddend te lachen naar presentatrice Sonja Barend: ,,Zie je wel, de arme man begrijpt het niet''. Meteen krijgt Melkert het woord en vanaf daar begint zijn victorie. Wel 30.000 vacatures bij de winkeliers. Waarom neemt hij geen WAO'ers aan? Van der Geest gaat weer door op de ,,proeven'' die ze hebben genomen en de ,,projecten'' die ze hebben gestart en dat er geen mensen voor te vinden waren. Melkert beantwoordt deze opmerking met een koude reptielenblik. Dan knikt hij weer ironisch, ,,tuurlijk zegt u dat, tuurlijk''.

Het was spannende televisie. Ook Sonja was geanimeerd. Melkert, de polderpokeraar. Drijft zijn tegenstanders tot wanhoop. Blijft doorbieden en wil maar geen kaarten laten zien. En dat is in Nederland toch de gewoonte? Overleg? Aan het slot van de uitzending zegt Van der Geest dat hij ,,hier toch wel de handen met de overheid ineen wil slaan om dit probleem op te lossen. Wij zijn bereid, wij zijn zeer bereid''. Lachend neemt Melkert zijn hand. Het ging goed. Hij heeft gewacht en de ander kwam over de brug. Melkert wil werkgevers verplichten WAO'ers in dienst te houden. Sommige Nederlandse werkplekken zijn de moderne versie van ,,De Avonden''. Mensen zijn bij elkaar opgesloten als schorpioenen in een fles en komen niet van elkaar af. Kleine pesterijen, hints onder water, vergaderingen vol verstikte emotie. Nergens lucht, je gaat tegen de muren op. Werknemers durven niet weg, want ze komen elders niet in dienst. Andere werkgevers zijn zo veeleisend dat ze niet iemand met ,,een vlekje'' willen. Bij gebleken falen komen ze er niet van af. Lijntrekkers hebben een imposant juridisch arsenaal ter beschikking. De WAO is dan de enige uitweg, de enige vorm van ontslag. Nu wil Melkert het schaduwboksen nog verlengen. Ik stel me zo'n werkkring voor met Melkert en Van der Geest. De grutter doet oprecht zijn best, houdt de schappen gevuld, praat met zijn klanten, zorgt dat het kassaverkeer goed doorstroomt. Maar iets ergert medefirmant Melkert. Hij laat het subtiel merken, telkens weer, jaren lang. Discussie is niet nodig. Van der Geest komt zo wel kermend bij de WAO terecht.