NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Een slecht trekje van de VPRO: ze zijn daar zo gezócht. Het begint al met dat kantoor met scheve vloeren, waar ze in werken. Vorm ten koste van inhoud. De herfsttij der oorspronkelijkheid. Niets mis met nieuwe ideeën maar ze zijn geen doel op zichzelf. De in 1994 overleden Britse televisiemaker, Dennis Potter, hield er niet van om ,,controversieel schrijver'' te worden genoemd. ,,Dat ik bepaalde stramienen doorbrak, kwam omdat ik deed wat ik moest doen: het ging nooit om het doorbreken zelf'', schreef hij. Het genie laat geen ,,taboes'' ontploffen maar eindigt na een aantal achteraf logische stappen in de relativiteitstheorie.

De makers van VPRO's comedy-serie Begraven dachten dat ze al binnen waren met een ,,zwarte satire'' over het begrafeniswezen. Het idee zelf zou zo spraakmakend zijn, dat het schrijven van het verhaal dan een koud kunstje was. Maar helaas, de VPRO-kijker gaapt bij elk sneuvelend taboe. De lijken in de kisten en de begrafenisstoeten zijn schokkend noch lachwekkend en de Hollandse gezelligheid rondom levert zeker geen zwarte humor op. De gebroeders Berkhof van uitvaartbedrijf Berkhof & Berkhof zijn zo verwijderd van de werkelijkheid dat er geen vonk kan overspringen. De hoofdfiguren zijn wel redelijke acteurs maar hebben geen komisch talent.

Een begrafenisonderneming heeft wel potentieel, hoewel de goede smaak grotere beperkingen oplegt dan bij een café (Cheers) of een gezin (Roseanne). De spanning zou moeten zitten in de strakke gezichten die de kraaien elke dag moeten trekken. De meest herkenbare humor zit hem in de mislukte pogingen om normaal te zijn. Het knellende corset moet telkens op een andere plek openbarsten. Dat is ook het hoofdingrediënt van de vaak gedraaide klassieke serie van John Cleese Fawlty Towers. Het echtpaar wil zo graag een gewoon hotel bestieren maar er komt telkens wat tussen. Er zit een rat in de keuken, er komen Duitse gasten en John Cleese kan zich niet inhouden met zijn grapjes. Mensen verkeren permanent in verlegenheid. Ik kan het niet vaak genoeg zien.

Jammergenoeg hebben de gebroeders Berkhof ,,zo'n beetje hun eigen ideeën over wat normaal is'' en daar verdwijnen ook de spanning en de humor mee. De ene broer wil een ouderwetse onderneming maar de andere gaat wel heel ver in zijn vernieuwing. Hij schaamt zich nooit. Soms foetert hij zelfs zijn klanten uit en hij sist heel luid ,,kut, kut, kut''. Dat is allemaal een tikje te wild voor een begrafenisondernemer. Geef mij dan maar de meer aannemelijke wildheid van de geflipte jaren-zestig-vrouwen uit Absolutely Fabulous of de krakers uit The Young Ones. Gisteren organiseerden Berkhof en Berkhof een cyber-feest voor een overleden internetter. Vorige week was er een bustocht voor een cursus rouwverwerking. Om ,,de dood dichter bij de mensen te brengen''. Er waren weinig pijnlijke momenten want de klandizie vond het kennelijk allemaal heel gewoon. Zo'n uitzending zie je dan met effen kraaiengezicht aan. Lachen doe ik af en toe bij Live opgenomen van Veronica, ook op donderdagavond. Helaas bakten ze er gisteren niet zoveel van maar het is ook moeilijk om elke week het zelfde niveau te houden. Erg leuk vond ik de persiflage op opgehypte sportuitzendingen, vorige week. Of de stadswachten die als ware Power Rangers een belaagde vrouw ontzetten. Een paar weken eerder haalden ze gedienstig een paaltje uit de straat, zodat een duo overvallers ruim baan had om te ontvluchten. Ook stadswachten, die Melkertpolitie-agenten zonder bevoegdheden, hebben veel komisch potentieel. Live opgenomen heeft de formule van Britse comedie-programma's zoals Big Train of The Fast Show (maandagavond BBC). Het bestaat uit verschillende snelle televisiesketches achter elkaar. Telefonistes zetten mensen in de wachtstand om hun onnozele gesprekjes voort te zetten en dan komt er weer iets heel anders. Geslaagde karakters als stadswachten komen in elke uitzending terug en alleen zij al maken het de moeite waard.