NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Een trieste dag voor de democratie. Het Europese Parlement durfde de Europese Commissie niet naar huis te sturen voor fraude en vriendjespolitiek. De Amerikaanse Senaat opende de zitting om de president af te zetten voor overspel. Democratisch tekort versus democratisch exces.

Op de televisie verloor Straatsburg het van Washington. BBC World en CNN volgen het Senaatsproces live. Terwijl ik dit schrijf wordt de op video vastgelegde getuigenis van de president afgespeeld voor de Senaat. De band is versleten. In de vale kleuren is het gezicht van Bill Clinton onherkenbaar, als in een illegaal gekopieerde pornofilm. Het versterkt de indruk van slonzigheid. Opzet van de aanklager? Ontdaan van zijn aantrekkelijke uiterlijk geeft Clinton voor de zoveelste maal zijn definitie van ,,seksuele relaties.'' ,,Als de persoon die de getuigenis aflegt contact had met delen van het lichaam met de specifieke bedoeling om seksuele verlangens van enig persoon op te wekken of te bevredigen'', komt uit de lichtroze vlek die zijn hoofd moet voorstellen.

Buiten staan Amerikanen in de kou te wachten om het Senaatsproces bij te wonen. ,,Je bent deel van de geschiedenis'', zegt een enthousiaste jonge man voor de camera, de neus rood van de vorst. Maar de Senaatszitting over seks met een stagiaire maakt niet meer geschiedenis dan het wereldrecord winden laten.

Neem dan de historische dag die Straatsburg heeft misgelopen. Ik had me verheugd op een groots democratisch reinigingsritueel, precies twee weken na de introductie van de euro. Eindelijk zou er iets gebeuren aan dat democratische deficiet. Ik zag delen van een belangrijk debat in het Europese parlement op de televisie, maar alles live, nee. Het Amerikaanse Congres is nu eenmaal vertrouwder voor de Europese kijker. De bejaarde voorzitter van de Amerikaanse Congrescommissie van Justitie, Henry Hyde, kennen we allemaal, maar who the hell is europarlementariër Mr J.K. Wiebenga? Dat zou nu veranderen. Eindelijk zou de kijker duidelijk worden dat europarlementariërs ook kosten van wél gemaakte reizen naar Straatsburg declareren. De hele week waren onze vertegenwoordigers daar in beeld. De jezuïtische formuleringen van eurosocialist P. Dankert, de verontwaardigde Groen-Linksman, de rechtlijnigheid van Wiebenga, het appèl aan fatsoen van Maij-Weggen, we kregen het herhaaldelijk te zien. Ze kregen vaak de vraag of hun nieuwe felheid te maken had met de komende euroverkiezingen. Ik hoopte van wel. Maar de interviewers suggereerden met hun cynische toon dat het fout was om rekening te houden met kiezers. Dus ontkenden de europarlementariërs het in alle toonaarden. Geen volksvertegenwoordiger durft te antwoorden: 'Natuurlijk protesteer ik ook omdat binnenkort de stembus opengaat. We leven toch in een democratie?'

Ik zag oneigenlijke argumenten om de eurobestuurders in het zadel te houden. De Commissie had het net zo druk. Niets was bewezen. Wijze mannen moeten het nog eens onderzoeken. Maar bij politieke verantwoordelijkheid gaat het om vertrouwen, niet om sluitend bewijs.

De gewraakte commissaris Edith Cresson gaf het Duitse publieke net ARD de schuld van de commmotie. Vandaar zou het zijn uitgestraald naar Nederland en België. Inderdaad waren de Nederlandse omroepen mild vergeleken bij de ARD. ,,Als een tijger opgesprongen en als slaapkamerkleedje geland'', was het commentaar over de stemming daar gisteren. Nova bracht een levensechte apenkooi in beeld, een onduidelijke parellel. Toch, voor het eerst zag ik een open Europees debat op televisie. Geen influisteringen van anonieme conferentie- sherpa's maar parlementariërs die voor de televisie zeiden wat ze dachten. Spanjaarden die Duitsers beschuldigden van bezuinigingsdrift, de Duitse reactie, de algemene woede. Maar zet die Commissie toch eens af en zendt het van begin tot eind live uit.