NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Blauw Licht had een briljant idee: we nodigen eens twee vijftienjarigen uit om het over televisie te hebben. Een initiatief van dit prime time praatprogramma om na te volgen.

Er wordt veel over jongeren, hun drijfveren en vooral hun zinloze geweld gefilosofeerd. Maar ze komen zelden zelf in serieuze programma's aan bod voor een gesprek met ouderen over allerlei onderwerpen. Tieners worden geïsoleerd. Opvoeders of leraren zijn de enige ouderen met wie ze contact hebben. De commercie wil hen apart als doelgroep, ook op de televisie. Adverteerders kunnen dan hun frisdrank en gymschoentjes verkopen. Alle omroepen hebben jongerenprogramma's die vooral worden bekeken door nieuwsgierige veertig-plussers. De commerciële omroep en Barts nieuwe jeugd-omroepvereniging BNN slagen er wat beter in jongeren te trekken, maar hebben een laag aspiratieniveau. Ik kan me niet voorstellen dat de meerderheid van pubers en jongeren alleen geïnteresseerd is in Veronica, soap, seks en botheid. De meesten kijken - tegen de wens van de adverteerders in - zomaar met ouderen mee naar programma's voor alle leeftijden.

De alle-leeftijden-programma's zetten de jongeren in de beklaagdenbank. Als ze al worden opgetrommeld moeten ze zich verantwoorden voor overlast. Maar het liefst praten ouderen daarover zonder te worden gestoord door tieners. Dat gebeurde twee avonden achter elkaar bij Barend en Witteman. Aanleiding van de golf bezorgdheid is een in Trouw gepubliceerd Nipo-onderzoek, waaruit blijkt dat de ongunstige statistieken over geweld en allochtone misdaad tot de meerderheid van de bevolking zijn doorgedrongen. Maandag legde een directeur van een jongerengevangenis uit hoe hard het was geworden. Gisteren bogen oudere Marokkaanse voorlieden zich over de problemen in de eigen etnische groep. Zo'n debat loopt langs gebaande cirkels. Via het verval van normen en waarden en de generatiekloof kom je bij de ouders die beter moeten opvoeden en de school die de ouders moet helpen. Dan komt de overheid die de school moet helpen met meer geld en colleges bij professor Pinto. En zo rolde het wiel door. Volgens mij is het een oud verhaal. Niet iedereen kan de verwarring en spanningen van immigratie aan. Het wordt tijd voor een West Side Story met dansende Marokkaanse of Antilliaanse bendes. I want to be in the Netherlands in onze taal. Op televisie. Blijft over de meerderheid van allochtonen of Marokkaanse jongeren die zich wel aan de wet houdt. Vandaar dat Blauw Licht moet hebben besloten allochtone vijftienjarigen uit te nodigen zonder dat het ging over messen, identiteitsperikelen of discriminatie. Normaal ontvangen Anil Ramdas en Stephan Sanders exponenten van de Amsterdamse grachtengordel. De kunstenaars, museumdirecteuren en documentairemakers denken allemaal hard na en komen slim uit de hoek, maar na een tijdje wordt het voorspelbaar. In Amsterdam heerst teveel consensus. De scherp observerende Nausika El-Mecky van Poolse afkomst en Kamran Ullah zetten de presentatoren op een ander been. Een groot blank gezin met een gekleurd adoptiekind wekt bij Sanders irritatie. Die ouders hebben dat natuurlijk voor zichzelf gedaan, vindt hij en dat is niet best. Maar volgens Ullah heeft zo'n kind het ,,hier beter dan daar'' en dat kon Sanders niet ontkennen. Meteen valt op dat tieners gewend zijn aan liegende beelden. Ullah doorzag dat twee schijnbaar opeenvolgende scènes achter elkaar waren gemonteerd, de een met de gordijnen dicht, de ander met de gordijnen open. El-Mecky geloofde niet dat de kinderen nou echt zo weinig van hun schoolreisje naar Auschwitz hadden begrepen, zoals de reportage beschuldigend suggereerde. ,,Voor de montage hebben ze dit stukje uitgekozen'', zei ze. Zij kan het weten, want de televisie selecteert graag bij het onderwerp jongeren. Nu gebeurt het zodanig dat ouderen bangelijk een straatje om lopen bij het zien van een paar tieners.