NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND
ROTTERDAM, 7 DEC. Langzaam, maar nog niet helemaal zeker groeien de kansen van Feyenoord op de landstitel. Terwijl rondom Ajax de klaagzangen toenemen alsof Amsterdam wordt bedreigd door een natuurramp, heffen de Feyenoorders en hun aanhang steeds vaker de handen in gelukzaligheid ten hemel. Weer een geluksdag, schreeuwen ze met z'n allen, weer een paar punten meer, weer een overwinning, zoals gisteren een 1-0 zege op NEC. Wat kan er nog misgaan met Feyenoord?

Toch weet je het maar nooit met de club van Jan en alleman. Feyenoord is net een toverbal. Je zuigt er op, je sabbelt er op, dan verschiet hij van kleur en krijgt hij een zure in plaats van een zoete smaak. Je kijkt er naar en wilt het als bijna iedereen nog niet helemaal geloven. Maar één ding is zeker: Feyenoord heeft de wind mee. Een doelpunt zoals gisteren, en paar minuten voor het einde, is een doelpunt van een kampioen in wording. Zonder zoveel geluk zou Feyenoord niet gauw kampioen worden.

Wanhopig trok Van Gobbel met nog slechts een paar minuten te spelen ten aanval. Een solo nog wel. Hij durfde tenminste. De aanhang van Feyenoord kraaide van plezier. De solo mislukte. Want waarom zou Van Gobbel plotseling als een talentrijke aanvaller kunnen soleren? Om toch nog winst uit zijn actie te halen, besloot hij tegen een van de vele NEC-spelers op te botsen. Scheidsrechter Van Hulten meende het wanhoopsgebaar van de Feyenoord-verdediger tot verbazing van velen te moeten belonen met een vrije trap even buiten het strafschopgebied. En ja hoor, Paauwe schoot de bal door de muur en NEC-verdediger Maes gleed hem zowaar in eigen doel. Is er nog meer geluk nodig om te winnen?

Het zal Feyenoord, zijn aanhang, zijn trainers en bestuursleden een zorg zijn. Fantastisch was er niet gespeeld, maar er was weer gewonnen en de voorsprong op de concurrentie was weer vergroot. En het was natuurlijk betrekkelijk rustig geweest in De Kuip. Op een enkel onschuldig fluitconcertje na hielden zelfs de notoire schreeuwers zich gedeisd. Het bleef bij een zowaar ludiek ,,we zwaaien met z'n allen naar Van Gaal'' en een kort nauwelijks hoorbaar ,,joden, joden'' om de Nijmegenaren duidelijk te maken dat ze toch niet op een gastvrij onthaal moesten rekenen. Tot geruststelling van voorzitter Van den Herik die in de recente Krant van Feyenoord ,,tot zijn schaamte'' melding maakte van het feit dat Feyenoord het laatste anderhalf jaar ƒ 199.486,73 aan boetes wegens beledigende spreekkoren en wanordelijkheden aan de Nederlandse en de Europese voetbalbond moest betalen.

Het is weer even rustig bij Feyenoord. Vooral het voetbal is rustiger, degelijker misschien zelfs. Van het gejaagde, enthousiaste en soms spectaculaire spel van de septembermaanden is niet veel meer te zien. Aan de ene kant is dat heel jammer, aan de andere kant is dat voor trainer Beenhakker en zijn assistenten een geruststelling. Na de uitschakeling in het UEFA-Cuptoernooi tegen Stuttgart is Feyenoord teruggekeerd naar de eenvoud. Feyenoord neemt geen risico's meer. De vrees om dom te verliezen is sterker dan de wil om te winnen. Het avontuur is uit het spel verdwenen, maar daar waren we in het hedendaagse voetbal al aan gewend geraakt.

Beenhakker houdt zoals elke trainer tegenwoordig hardnekkig vast aan een systeem, voetballers hebben slechts hun opdrachten uit te voeren, verder niets. Elk persoonlijk succes of individueel hoogstandje om de liefhebber te behagen dient te worden vermeden. Een geniale vondst, zoals we dat van de in ongenade gevallen Kornejev kunnen verwachten, is uit den boze. Pas tegen het einde van de wedstrijd mogen individueel sterke spelers als Kalou hun kunstjes vertonen of durven spelers als Van Gobbel een onvoorspelbare solo aan. Het is niet de ellende bij Feyenoord, het is de ellende van het hedendaagse voetbal. Aanvallen doen ze wel, zeggen alle trainers, maar het is wel heel overwogen, verder helemaal niets.

Door zo risicoloos te spelen kon Feyenoord gisteravond eigenlijk nooit van NEC winnen. De Nijmeegse club hield de teugels vooral in de eerste helft strak in de hand. Geen bal sprong van de voet, elke actie was berekend, de aanval werd pas na rijp beraad gezocht. Feyenoord speelde tegen een muur van degelijkheid. Cruz was kansloos, Tomasson kon hollen wat hij wilde, Van Vossen liep radeloos rond, de rest zocht doelloos naar openingen. NEC kreeg zelfs in de eerste helft een stuk of vier kansen op een doelpunt. Vooral de sterke spits De Gier was gevaarlijk. Hij zag een schot door Paauwe op de doellijn gekeerd en kopte de bal tegen de binnenkant van de paal.

Een beetje geschrokken probeerde Feyenoord in de tweede helft de wedstrijd een andere wending te geven. Van Wonderen moest wegens een knieblessure worden vervangen door Kalou, waardoor er zowaar meer aanvallende dreiging van de Rotterdammers uitging. Kalou draaide en keerde, soleerde dat het een lieve lust was en leek Feyenoord voorbij NEC te loodsen. Maar de storm ging liggen, NEC trok zich steeds meer terug en gaf geen kans weg. Het werd een dooie wedstrijd, er gebeurde niets, echt helemaal niets, ja het sneeuwde een beetje. En even was er nog Cruz, die een kansje kreeg, maar hij schoot naast. En toen was er toch nog Van Gobbel, de back die de soms vermakelijke duels met NEC-topscorer Renfurm meestal in zijn voordeel had beslist. Van Gobbel ging er op rechts vandoor, het publiek veerde op en kreeg waar het zo naar had verlangd.

Nog een paar wedstrijden en Feyenoord kan uitrusten en genieten van de winterpauze. Donderdag wacht RKC, dan gaat Feyenoord naar het in eigen stadion ongeslagen Vitesse en dan komt Ajax op bezoek. Bij Feyenoord weet je het maar nooit, maar het moet wel heel raar lopen wil de club niet tijdens de kerstdagen een stevig glas kunnen heffen op de onverwachte leiderspositie.

( a d v e r t e n t i e s )