Door onze redacteur WARD OP DEN BROUW
NIJKERK, 5 DEC. Mika Hakkinen is een ouderwetse sportman. Geen
arrogante kwast, maar een autocoureur met een groot hart. Michael
Schumacher keek raar op toen zijn rivaal vlak voor het begin van de
laatste Grand Prix, op 1 november op het circuit van Suzuka, op de rode
Ferrari afliep en hem de hand schudde om hem succes te wensen. Het
sportieve gebaar van de Fin die een paar minuten later met een minieme
puntenvoorsprong op de Duitser aan de race van zijn leven begon, was een
ongebruikelijke geste in de zakelijke Formule I.
Sterallures zijn de wereldkampioen vreemd. Dat blijkt als hij vóór de uitreiking van de belangrijkste Nederlandse autoprijzen in Nijkerk praat over zijn leven aan de top. Bijvoorbeeld over hoe het voelt om wereldkampioen te zijn, in zijn zesde jaar bij McLaren. Zorgvuldig zoekt hij naar woorden, om ze vervolgens uit te spreken in Engels op dicteersnelheid.
,,Het is een fan-tas-tisch gevoel. Het geeft me een erg ontspannen gevoel en erg veel vertrouwen, vooral dankzij die laatste race in Japan. Ik hoef nu geen excuses te zoeken, ik hoef niet meer uit te leggen waarom bepaalde dingen dit seizoen niet goed zijn gegaan, omdat het uiteindelijk toch allemaal is goed gekomen. Elke dag dringt meer het besef door dat ik wereldkampioen ben. Ik zie races terug en denk er nog eens over na waarom ik het zo heb gedaan en niet anders. Als ik terugkijk, zeg ik: ik heb de juiste beslissingen genomen.''
Tijdens het seizoen was Hakkinen daar niet altijd van overtuigd. ,,Ik moest vaak hele moeilijke beslissingen nemen, beslissingen die verstrekkende gevolgen kunnen hebben. Neem de race in Argentinië (de derde van het seizoen, gewonnen door Schumacher, red.). Daar werd ik tweede. Ik had er misschien kunnen winnen, maar dan had ik erg veel riciso moeten nemen, vooral omdat het een beetje begon te regenen. Maar ik dacht: je kan beter de punten pakken. Dus werd ik tweede. Je hoeft namelijk niet altijd te winnen. Iedereen vroeg me na de race, 'Mika, waarom ben je niet wat feller geweest, je had kunnen winnen'. Misschien hadden ze gelijk. Maar achteraf waren die zes punten erg belangrijk. Als ik van de baan was geraakt, zou ik nul punten hebben gehaald en had ik hier nu niet gezeten.''
Hakkinen won de eerste race, in Australië, mede dankzij een afspraak met teamgenoot David Coulthard: degene die als eerste de eerste bocht zou ingaan, had recht op de overwinning. De twee McLaren-Mercedessen waren superieur en sindsdien golden Hakkinen en Coulthard als de favorieten voor de wereldtitel. ,,In het begin van het seizoen zei ik dat ik nog niet aan de wereldtitel dacht. Ik wilde mezelf geen druk opleggen. Maar de werkelijkheid is dat je er het hele seizoen aan denkt.''
Hakkinen noemt het van groot belang dat hij de laatste race van 1997 won, in Jerez. Het was na vijf jaar en bijna honderd races zijn eerste succes in de Formule I. ,,Dat gaf me veel meer zelfvertrouwen. Ik wist weer wat winnen was. Natuurlijk heb ik races gewonnen en wist ik wel hoe dat voelde, maar dat was altijd in de Formule 3 en in andere klassen. Maar Formule I is Formule I. Als je daar wint, denk je uiteraard dat het anders voelt. Maar dat is niet zo. Het gaf me precies hetzelfde gevoel als vroeger. Dat was ook een opluchting. Ik dacht, heb ik hier nou al die jaren op gewacht?''
Hakkinen ontkent dat hij binnen zijn team al vroeg als de favoriet voor de wereldtitel gold. Coulthard was nog niet afgeschreven als kanshebber, ook niet toen de Fin na de GP van Monaco in mei een ruime voorsprong op naaste belager Schumacher had en een nog grotere op Coulthard. ,,Nee, pas later in het kampioenschap, toen David ver achter me lag, is er gezegd, oké, nu is het tijd om alles op Mika te zetten. Niet in de zin dat ik de beste motor kreeg of het beste chassis of wat dan ook; we kregen allebei het beste. David had precies hetzelfde materiaal als ik. Maar als we bijvoorbeeld op het rechte stuk naast elkaar reden, dan wist David wat hij moest doen. Dan liet hij het niet op een crash aankomen. Wat hij dit jaar heeft gedaan, was fantastisch. Ik ben erg onder de indruk van zijn manier van rijden. Dat was ik altijd al, maar ik heb het nog nooit tegen hem gezegd.''
In het begin van zijn carrière beschouwde Hakkinen teamgenoten als tegenstanders. Inmiddels heeft hij zijn mening bijgesteld. ,,Mijn teamgenoot is degene die me heeft geholpen om het wereldkampioenschap te winnen. Je moet een bondgenoot maken van je teamgenoot, geen vijand.''
Zonder een kwaad woord over Coulthard te spreken, geeft Hakkinen het verschil met de Schotse coureur aan. ,,Je kunt niet snel zijn op elk circuit. David is erg goed op sommige circuits, op andere circuits niet. Dat geldt ook voor mij, maar ik heb blijkbaar minder circuits waar ik niet goed rijd.'' Zonder schroom geeft Hakkinen toe dat hij zonder Coulthard geen wereldkampioen had kunnen worden. Maar wie denkt dat hij er op zijn beurt alles aan zal doen om zijn maatje volgend jaar wereldkampioen te maken, heeft het mis. ,,Ik vind dat ook hij goede resultaten verdient, maar ik ben hem niets verschuldigd. Wij kennen de Formule I en het is een hard business. Er kan er maar één winnen.''
Hoe goed Hakkinen dit seizoen ook presteerde, velen blijven beweren dat Schumacher de betere coureur is van de twee. Hakkinen: ,,Dat interesseert me helemaal niks. Als mensen dat willen zeggen, moeten ze dat doen. Maar ik heb het WK gewonnen en hij is tweede. Natuurlijk, hij is twee keer wereldkampioen geweest, maar dat is alweer lang geleden.''
Vaak stond de strijd om de wereldtitel in het teken van een grimmige tweestrijd. Senna versus Prost, Schumacher-Hill, Schumacher-Villeneuve, de recente voorbeelden liggen voor het oprapen. Hakkinen is er de coureur niet naar om met collega's overhoop te liggen of ze met dubieuze racetactieken te bestrijden. ,,Om te beginnen hebben we allebei respect voor elkaar als coureurs. Ik beschouw het als een teken van zwakte om negatieve uitlatingen over andere coureurs te doen. Formule I is een fantastische sport en het geeft mij een ongemakkelijk gevoel als ik zie dat coureurs de sport op die manier bederven. Het is het erg kinderachtig en niet professioneel. Het gevecht moeten we op het circuit leveren. Alleen daar kun je je gelijk halen. Je moet als coureur ook niet vergeten dat de Formule I over de hele wereld veel fans heeft. Wij zijn grote voorbeelden voor veel kinderen. Ook daarom zou ik me schuldig voelen als ik lelijke dingen over andere coureurs zou zeggen. Ik voel die verantwoordelijkheid en daar wil ik me naar gedragen.''
Zijn populariteit heeft in eigen land grote vormen aangenomen. Sinds hij de wereldtitel won, verbleef hij een paar dagen in Finland, vooral bij zijn ouders. ,,Heel Finland stond op z'n kop na Japan. Het was anders dan anders. Iedereen was zo wild en uitgelaten, dat het gewoon gevaarlijk voor me was om me daar te laten zien.''
Minder tijd voor vrienden en familie, minder tijd voor zichzelf: het is de tol die Hakkinen voor zijn roem betaalt. Maar de voordelen wegen nog steeds op tegen de nadelen. ,,Ik vind het ook niet correct om je te verstoppen. Een wereldkampioen moet niet op een eiland zitten. Ik ben het de fans verschuldigd om me te laten zien.'' Finland zal nog even moeten wachten. Vooral door sponsorverplichtingen ziet Hakkinen nog geen kans voor een openlijk bezoek aan zijn vaderland. ,,Maar voordat het nieuwe seizoen begint (7 maart, Melbourne, red.) gaan we nog wel met vakantie.''
Niet alle berichten over Hakkinen zijn positief. In het Britse blad Autosport zei een Australische arts dat hij het betreurde dat Hakkinen hem na zijn bijna fatale race-ongeluk in 1995 niet bedankte. ,,Er was niet één arts, het waren er een heleboel'', zegt Hakkinen. ,,Het is een gebeurtenis waaraan ik geen prettige herinneringen bewaar. Ik praat er niet graag over. Na de GP in Melbourne in 1996 ben ik trouwens nog naar Adelaide gevlogen. Daar heb ik in het ziekenhuis de artsen en verpleegkundigen ontmoet die me behandeld hebben. Die ene arts had toen misschien een vrije dag. Alle anderen hebben in elk geval het resultaat van hun werk kunnen zien. Ze vonden het fantastisch dat ik weer back in business was en volgas reed.''
Na de prijsuitreiking in Nijkerk staat buiten een fan op Hakkinen te wachten. De 12-jarige Stefan Belters is niet voor niks overgekomen vanuit Made. De wens om de wereldkampioen Formule I te ontmoeten, gaat voor de jonge racefan op deze vrieskoude avond in vervulling. Aan de twee sierlijke krullen die zijn handtekening vormen, voegt Hakkinen drie woorden en een jaartal toe: The Flying Finn 98.
5 DECEMBER 1998
( a d v e r t e n t i e s )
