NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

HET HOGE WOORD is er eindelijk uit. Na anderhalf miljoen ,,allochtonen' die zich sinds 1970 uit alle delen van de wereld blijvend in Nederland hebben gevestigd, heeft het kabinet vastgesteld dat Nederland een immigratieland is.

Wat is een immigratieland? Een land waar zich meer mensen vestigen dan er uit vertrekken. In de jaren vijftig was Nederland een emigratieland, toen landgenoten naar Canada, Australië en Zuid-Amerika vertrokken. Tegenwoordig is het omgekeerde het geval. ,,Het is een onmiskenbaar feit dat Nederland een immigratieland is geworden en dat het zich moet instellen op een steeds groter wordende druk op het integratiebeleid'', schrijft minister Van Boxtel (D66, Grote Steden) in de nota ,,Kansen krijgen, kansen pakken' die deze week is gepresenteerd. Deze constatering heeft onmiddellijk pavloviaanse reacties losgemaakt. Toch biedt dit de opening om het vastgelopen beleid ten aanzien van de instroom van vreemdelingen te herzien.

Waarom is de erkenning van het gegeven dat Nederland een immigratieland is geworden, een politiek anathema? Toen minister Pronk dit enkele jaren geleden opmerkte, keerde de hele politieke klasse zich tegen hem, inclusief zijn eigen PvdA. Deze week vielen het CDA en de VVD over Van Boxtel heen. De PvdA spreekt van een ,,non-discussie', omdat Nederland geen immigratiebeleid heeft en het kabinet dat ook niet wil. De vrees is dat het gebruik van het woord ,,immigratieland' zal leiden tot grotere populariteit van Nederland als bestemming voor vreemdelingen.

BIJ DEZE ONVERVALSTE vorm van struisvogelpolitiek kunnen twee kanttekeningen worden gemaakt. Ten eerste heeft het niet-gebruik van de term immigratieland er niet toe geleid dat Nederland bij vreemdelingen op zoek naar een veilig en goed heenkomen onbekend is gebleven. Integendeel. De maandelijkse ,,instroom' bedraagt meer dan 3.500 personen, per hoofd van de bevolking komen er meer asielzoekers naar Nederland dan naar enig ander Europees land. Nederland registreert jaarlijks meer asielzoekers dan Oostenrijk, België, Denemarken, Finland, Griekenland, Italië en Noorwegen samen.

Ten tweede houdt Nederland zichzelf al jaren voor de gek door vast te houden aan het criterium politieke vluchteling voor asielzoekers. Volgens de nota van Van Boxtel valt vijftig tot zeventig procent (andere bronnen noemen zelfs negentig procent) van de mensen die een beroep doen op de asielprocedure niet in de categorie politiek vervolgden volgens de Conventie van Genève. Het gaat om mensen die om velerlei andere motieven hun huis en haard verlaten en elders een betere toekomst zoeken voor zichzelf en hun kinderen. In vroeger tijden heetten zij landverhuizers, en die term zou opnieuw ingevoerd moeten worden.

De erkenning dat Nederland in belangrijke mate te maken heeft met landverhuizers en niet met op politieke gronden verdrevenen, maakt het mogelijk om de procedure te veranderen. Nu doet iedereen een beroep op de vluchtelingenstatus omdat dit de enige manier is om in Nederland opgevangen te worden. Vervolgens duurt de procedure lang omdat moet worden uitgezocht of de asielzoekers zich werkelijk op politieke gronden kunnen beroepen. Het gevolg is een onbeheersbaar probleem. De opvang wordt steeds harder gemaakt: sobere tenten, moeizame pogingen tot uitzetting, ontmoedigingsbeleid. Maar mensen, die veel betaald hebben voor hun reis naar het beloofde land, laten zich niet gauw ontmoedigen.

NEDERLAND immigratieland maakt een andere aanpak mogelijk. Net als traditionele immigratielanden kan Nederland dan toelating verbinden aan criteria voor instromers en afspraken maken over aantallen per jaar. Nederland hoeft geen ,,Ellis Island' (het eilandje voor New York waar immigranten die hoopten op toelating tot de Verenigde Staten werden gekeurd) in te richten, maar kan wel selectiever omgaan met de toestroom en de procedure versnellen. Daarmee zou de huidige verlamming in het asielbeleid doorbroken kunnen worden. Veel tijd en geld zijn inmiddels verspild, ten koste van veel menselijke ellende. Met de bereidheid om de feiten onder ogen te zien kan een begin worden gemaakt met een verstandiger aanpak.

( a d v e r t e n t i e s )