NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

KASPER JANSEN
In eigen land, in ons land dus, is ze nog slechts bij een enkeling bekend: Frieda Belinfante (1904-1995), 'de eerste vrouw ter wereld die de vaste dirigente was van een professioneel orkest'. Maar dat is slechts een van de vele verbazingwekkende feiten in de documentaire ...Maar ik was een Meisje, die de NPS vanavond uitzendt over de celliste, die de eerste helft van haar leven in Amsterdam woonde en de tweede helft in Californië. Daar leidde ze in de jaren 50 enige jaren haar eigen orkest in Orange County, tot het Los Angeles Philharmonic Orchestra geen concurrentie meer duldde en Belinfantes persoonlijke levensstijl in opspraak raakte.

Frieda Belinfante, de dochter van de Amsterdamse pianist Ari Belinfante, was 'maar een meisje', maar ze was een ander soort meisje dan destijds gebruikelijk was en ook nu nog vaak is. Haar levensverhaal, dat ze in deze documentaire grotendeels zelf vertelt, is een indrukwekkend relaas van onconventionaliteit op velerlei gebied. Zo was Belinfante lesbisch maar ook daarin was ze weer onventioneel. Ze leefde jarenlang samen met de componiste Henriëtte Bosmans, ook als Bosmans tijdelijk was gelieerd aan heren-vrienden. Zelf was Belinfante weer enige jaren getrouwd met de fluitist Jo Veldkamp, die ook dirigeerde maar in dat vak een doetje was, die zijn mond niet durfde open doen om te zeggen hoe hij het wilde. Frieda stond voor het orkest wél haar mannetje. Na een opleiding bij Herrmann Scherchen won ze bij het Orchestre de la Suisse-Romande een dirigentenconcours.

Frieda Belinfantes eerste orkest, het door haar zelf in de late jaren '30 opgerichte 'Het Klein Orkest', bestond slechts enkele jaren - de joodse dirigente hief het kort na het begin van de oorlog op om niet te worden gecorrumpeerd door de sluipend oprukkende arisering. Ze vluchtte op avontuurlijke wijze naar Zwitserland en kwam in Montreux terecht tussen 160 andere Nederlandse joden. Juist daar voelde ze zich een beroddelde outcast en 'dood'. Na de oorlog beviel het haar hier niet meer en vertrok ze naar Amerika, waar ze met vallen en opstaan haar muzikale carrière vervolgde.

Frieda Belinfante was een hoogst bijzondere vrouw en het bijzondere van deze in rustige historische volgorde vertelde documentaire van Toni Boumans, is het ontbreken van elke oppervlakkige sentimentaliteit.

Het Uur van de Wolf: ...Maar ik was een Meisje, Ned.3, 23.23-0.23u.