NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

GERWIN TAMSMA
,,Alles is interessant, niets is belangrijk'', zegt schrijfster Catherine Mortenhoe (Romy Schneider) in de Duits-Franse productie La mort en direct/Der gekaufte Tod (1980) van Bernard Tavernier.

Ze geeft daarmee een inmiddels allesbehalve nieuwe samenvatting van de vraatzucht van moderne massamedia, waar ze zelf ook een slachtoffer van is. De schrijfster krijgt van haar arts te horen dat ze een fatale ziekte heeft. Aangezien de film in een nabije toekomst speelt waarin bijna elke ziekte is uitgebannen, is dat bijzonder genoeg voor een sensatiebeluste tv-zender om haar een grote som geld te bieden. Ze willen uitzendingen maken over haar lijden en sterven. Om mensen zo onopvallend mogelijk te kunnen filmen, is bij cameraman Roddy (Harvey Keitel) een cameraatje in zijn oog ingebracht - niet zonder gevaar voor diens gezondheid. Hij beschouwt het als een speeltje dat alle andere overtreft, maar weet ook dat hij de dingen pas begrijpt wanneer hij ze in beeld heeft gezien.

Het onwaarschijnlijkste van het gegeven van Death Watch, de Engelse titel waaronder de film beter bekend is, is wel het ondergeschikte idee dat bijna alle ziekten overwonnen zouden zijn. Verder wordt als het ware de kant gekozen van het grauwe, realistische decor van de Schotse steden en hooglanden waar de film werd opgenomen. Nu bijna twintig jaar later, zijn de twee grote thema's in La mort en direct, de manier waarop we met de dood omgaan en de invloed van de media op ons kijken en onze emoties, alleen maar actueler geworden. Want voor de kijker in de late jaren negentig zijn zelfs het moralisme en de verbetenheid waarmee Tavernier zich tegen de manipulatieve massamedia keert, al bijna verouderd. In de Brave New World van morgen, zo sniert Tavernier tussen de regels door, is protesteren een goed betaald vak geworden, schrijven romanciers hun verhaaltjes met behulp van een computer alsof het een spelletje is dat een juiste uitkomst heeft. Kijkt iedereen wel naar het drama van een stervend mens, maar laat het ze koud: de gevreesde, vreemde dood is slechts een laatste statement. Alle leuke sciencefiction is uitvergroot cultuurpessimisme.

La mort en direct. (B. Tavernier, Frankrijk '80), Ned.1, 23.10-1.15u.