NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
,,Moord in een portaal, daar moeten we heen'', riep assistent Harry Klein gisteravond naar inspecteur Derrick. De vermaarde inspecteur betreurde het, want daar ging zijn vrije avond. ,,Net als ik een goede Krimi wil zien'', klaagde hij.

Een inspecteur die van misdaadfilms houdt, krijgt weinig persoonlijk reliëf mee van zijn makers. Na meer dan 270 afleveringen weet de kijker nog steeds niets van de man met zijn feilloze psychologische inlevingsvermogen. Hij is galant, scherp, empathisch maar ook hard als het nodig is. Zo nu en dan drinkt hij een Schnapps maar meestal een kopje koffie - hij maakt lange uren. Zelden heeft hij haast, want hij hoeft zich slechts te concenteren op één zaak, die hij altijd oplost. Als hij wordt gebeld, kan hij meteen komen, want zijn bureau is leeg. IRT-schandalen zijn aan hem voorbijgegaan, evenals de groeiende werklast. Uren kan hij filosoferen met verdachten tot ze een fout maken. Kortom, een gezagsdrager zoals wij die zouden wensen. Dit weekeinde neemt Duitsland voor de tweede keer afscheid van een generatie als de laatste aflevering van de serie op ZDF wordt vertoont. Eerst Kohl, nu de Ober-Inspektor. Derrick zal zijn laatste dagen slijten bij Europol in Den Haag. Ook in Duitse politieseries worden politie-agenten menselijker en ontstaan er problemen op kantoor. De chaos, ruzies, liefdesrelaties en open eindes bij het politiebureau van Hill Street Blues hebben zich als een olievlek over andere series verbreid. De zeldzame keren dat Derrick een conflict op zijn werk had - bijvoorbeeld met een nieuwe, onwetende vrouwelijke commissaris, was het in één aflevering afgelopen. Onredelijke mensen komen tot inkeer of worden onzichtbaar verwijderd door het hogere gezag.

Het is opmerkelijk dat een dergelijke onkreukbare tv-politieman het 24 jaar lang heeft uitgehouden in Duitsland. Hij begon in de voor Duitsland roerige jaren zeventig met de terreuracties van de Rote Armee Fraktion, de Berufsverbote en korte oplevingen van extreem-rechts. Derrick wist het menselijke tekort elke week glad te strijken. Bij het verwrongen lijk, dat we meestal niet te zien krijgen, handhaaft hij het decorum. Met zijn 74 jaar staat hij voor een generatie die aan de verkeerde kant in de oorlog volwassen is geworden. Die spiegelt zich graag aan dit baken van fatsoen. Toch is zijn succes niet tot Duitsland beperkt gebleven. De serie is aan meer dan 100 landen verkocht. De Duitse Krimi is een populair genre op zich. De plots zijn wat ingenieuzer dan elders en er komt psychologie bij kijken. Er is veel te zeggen voor een onkreukbare politieman die maar niet met Vut hoeft. Bij Derrick wordt de wijsheid van de ouderdom gewaardeerd. Vergelijkbaar is de bij oudere kijkers populaire detective op leeftijd, Jessica Fletcher, van Murder She Wrote, ook in Nederland uitgezonden. Toch is deze al een fase verder dan Derrick. Als vrouw werkt ze in een mannenwereld en als onafhankelijk speurder overtreft ze domme politiechefs. Het heeft wel voordelen, zo'n onpersoonlijke, empathische onderzoeker. Omdat hij zelf weinig verandert, kan het publiek zich op de plot concentreren. Met zijn indringende vragen vertegenwoordigt hij de kijker, als journalist, die ook het beste onpersoonlijk kan blijven. ,,Maar u hebt mij niet verteld waarom u wilt dat ik dit weet?''

,,Ik heb zorgvuldig geluisterd en er is iets dat u mij niet heeft verteld.''

Toch is het goed dat Derrick naar Den Haag gaat. De formule raakt uitgeput, de plots boeten aan kracht in. Gisteren stuitte hij op een geval van kindermisbruik. De vader was als permanent dronken monster zonder middel van bestaan gedropt in een keurig huishouden. Zo herkenbaar zijn kinderverkrachters zelden. Wie hem had vermoord, de verkrachte dochter of haar veel oudere redder en vriend, was tot op het laatst onzeker en daarom bleef ik ondanks alle imperfecties tot het eind kijken.