NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

HANS MOLL
In een fauteuil de wereld aan je voorbij laten trekken. Kijken en je even niet verantwoordelijk voelen voor alle ellende waarvan je kennis neemt. Dat kan 'savonds voor de tv, of met een goed boek op schoot. Dat zou ook overdag moeten kunnen met de trein. Vaak - stremmingen en omgegooide dienstregels dienende - geniet ik van het zicht op de files bij Breukelen. De eindeloze polders, het natte vee in de wei en de reformatorische scholieren die naar Gouda reizen. Levens vol frustraties, vechten tegen weer en wind en je onderwerpen aan rigide morele regels. Heerlijk om naar te kijken.

Helaas moeten wij het doen met de Nederlandse Spoorwegen en dus met treinen die voor je neus wegrijden, of juist met nog onbekende vertraging blijven staan waar ze zijn. Maar ondanks alle tekortkomingen blijft de trein een romantisch reismiddel bij uitstek. In de Anglosaksische wereld wordt dat al lang zo ervaren. Zo hebben we ooit op de televisie kunnen meerijden met een Brit die met de trein door India trok. We hebben zijn oprechte verwondering kunnen meemaken toen hij in stadje A chicken tandoori kon bestellen en dat in plaats B ook geserveerd kreeg. Dat had hij in India niet verwacht. Het aardige van dat tv-programma was dat de dragende persoon, Michael Palin, niet hinderlijk aanwezig was. Dat is met de als 'comedienne' aangekondigde Victoria Wood geheel anders. Wood opent een serie van zeven Mooiste Treinreizen. Andere reizigers zijn onder meer: de schrijver Ben Okri, ontdekkingsreiziger Benedict Allen en bergklimmer Chris Bonington. Victoria Wood reist over het binnenkort geprivatiseerde spoornet in Noord-Engeland en Schotland. Zij rijdt via de westkust naar het noorden. Bij Carnford stopt zij om te praten met een van de figuranten uit de aldaar opgenomen film Brief Encounter. Elders zit ze op een bankje naast een trainspotter. En steeds is zij ratelend en o zo geestig aanwezig. Stelt u zich een treinreis door Nederland voor met Freek de Jonge. Niets ten nadele van Freek de Jonge, maar van Nederland of van de treinreis zouden we niet veel opsteken. Voor Freek zou ik altijd thuisblijven, voor Victoria Wood nooit. Sterker nog, zou ik haar de trein zien instappen, ik zou mij op een holletje begeven naar de stiltecoupé. Bij dat beeld kan ik wel wegdromen. Wood komt binnen. Vlak voor zij haar mond opendoet wijs ik op het blauwe vignet op de deur. Dat is waar de trein voor bestaat, om in weg te dromen.

Mooiste treinreizen. Ned.1, 22.54-23.56u.