NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

NA TWEE DAGEN samen te hebben vertoefd op de top waar vroeger zoveel geschiedenis is geschreven, zijn Clinton en Jeltsin weer teruggekeerd naar hun eigen alledaagse en somberstemmende beslommeringen.

De meest getormenteerde van de twee is de Russische president, die zelfs geen echte regering meer ter beschikking heeft om in de zich almaar verdiepende crisis aan een begin van een oplossing te werken. Clinton vindt nog even respijt in Ulster en Ierland, waar zijn ster als verzoener de komende dagen mag stralen. Maar dan doemt onverbiddelijk Washington op, waar zijn vijanden klaar staan voor de afrekening. Op het hellend vlak van de internationale malaise gaat de mensheid roekeloos om met de haar resterende leiders. Het is leeg geworden, daarboven.

Onder de gegeven omstandigheden konden beide staatshoofden, veroordeeld als zij als gevolg van lang geleden gemaakte afspraken waren tot elkaar, niet veel anders doen dan alsof. De Amerikaan schreef zijn bekende recept uit: hervormen. De Rus beloofde voor de zoveelste keer de medicijn te slikken. Dat er toch wat meer aan de hand was, kon worden afgeleid uit het enigszins bizarre onderhoud waarmee de gast zijn bezoek afsloot: met alle mannen die staan te popelen om de macht in het Kremlin over te nemen. Maar voor een serieuze verkenning van een eventuele aflossing van de wacht was de groep te groot en te geschakeerd, als signaal van een nieuw begin was de vertoning, als zij al die bedoeling had, ongeloofwaardig. De belangstellenden op de tribune kunnen nu niet veel anders meer doen dan afwachten en toekijken hoe het in de arena afloopt.

CLINTONS VISITE kon het eigenlijke probleem niet oplossen: in Rusland wordt de Amerikaanse bemoeienis nu juist als onderdeel, zo niet als voornaamste oorzaak van de crisis beschouwd. Het falen van Jeltsin als democraat en hervormer slaat terug op het Westen in het algemeen en Amerika in het bijzonder. De waarschuwing van de Amerikaanse president dat er geen geld meer behoeft te worden verwacht als Rusland terugvalt in zijn oude zonden, wordt dan ook niet beschouwd als goedbedoelde raad, maar als regelrechte chantage. In een paranoïde sfeer gedijt het geloof in een vijandige samenzwering tegen het eigen heil des te gemakkelijker.

Toch heeft Clinton niet anders kunnen doen dan wat hij heeft gedaan. Afgelasting van het bezoek zou een reële breuk hebben betekend met een land dat, hoe verzwakt het ook is of nog wel meer daarom, de sleutel heeft tot de Europese en Atlantische veiligheid en stabiliteit. Anderzijds zou een loslaten van de criteria die tot dusver aan hulp aan Rusland zijn verbonden, als bijval zijn uitgelegd voor de avontuurlijker scenario's die momenteel in Moskou worden ontworpen. Zoals de Amerikaanse president terecht opmerkte, er is geen gemakkelijke en pijnloze uitweg uit de problemen meer voorhanden. Ook al zal de eerste nood van het volk moeten worden gelenigd, dat zal moeten gebeuren zonder de goede voornemens van gisteren, vandaag, of morgen op de vuilnishoop te dumpen. Het is nu aan de Russen om hun conclusies te trekken.

( a d v e r t e n t i e s )