NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Het lezen van thrillerschrijvers als Raymond Chandler, Ross MacDonald en Robert Dietrich kan een groot verlangen oproepen naar het beroep van privé-detective.

Je zit 's morgens weer eens te niksen aan je bureau, de dag ligt vlak en kil voor je, wanneer onaangekondigd een platinablonde vrouw met felrood gelakte nagels zich meldt om je mee te slepen in een zinderend avontuur dat, alle tegenspoed ten spijt, uiteindelijk maar één winnaar zal kennen: jij.

Moet je haar aanbod aannemen? Je steekt nog eens een sigaret op, zoals je Humphrey Bogart altijd in Chandler-verfilmingen hebt zien doen, je loopt naar het raam en kijkt naar buiten. Her car was a red Lancia sportster. En je weet dat er geen weg terug is.

Maar die boeken zijn alweer een halve eeuw oud, en sindsdien is de misdaad er niet romantischer op geworden - ook niet in boeken. De dader is tegenwoordig op zijn minst een zwaar schizofrene seriemoordenaar met een kolossale moederbinding, en de politieman die hem ontmaskert, is door echtscheidingsproblemen en gokschulden hopeloos aan de drank geraakt. Corruptie alom, niemand deugt meer.

Ook het vak van privé-detective heeft zijn beste tijd gehad. We konden dat gisteravond zien in een reportage van de BRT in de serie De wereld is klein. Enkele detectives, gespecialiseerd in het betrappen op overspel, hadden het goedgevonden dat een BRT-ploeg hen met verborgen camera volgde.

De detectives waren bleke, opgeblazen mannen die elf uur per dag in hun auto zaten om mannen en vrouwen in opdracht van hun partner te schaduwen. Urenlang posten voor iemands deur, dan vlug in de achtervolging en een foto maken als de geliefden elkaar treffen. Tip één voor detectives: lopend schaduwen doe je vooral vanaf de overkant van de straat.

,,Wat denkt u dat ze nu aan het doen zijn?'' vroeg de BRT aan een in zijn auto wachtende detective.

,,Ik denk dat ze de liefde aan het bedrijven zijn'', geeuwde hij, en hij nam maar weer eens een hap uit zijn boterham. Tip twee voor detectives: neem altijd brood en koffie mee, want het kan heel laat worden.

Een detective mag nooit opvallen. Daarom nu maar meteen tip drie: wissel tijdens de jacht regelmatig van overjas. Ook een pet kan wonderen doen. Wel lijkt het me wenselijk dat je er als detective wat minder louche, vettig en onbetrouwbaar uitziet dan deze Belgische voorbeelden: volgens mij waren ze al op honderd meter afstand te ruiken.

De verslaggever vroeg de detective of het hem niet tegenstond dat hij altijd zulke triestige situaties moest onderzoeken. Awel, hij vond daar niets triestigs aan. ,,Ze hebben toch hun pleziertje. Het overspel is het mooiste spel dat er is.''

De jongere detective was nogal sceptisch geworden over de bestendigheid van huwelijksgeluk. ,,Als ik zie hoe ingenieus mensen elkaar bedriegen, dan zal ik me wel tweemaal bedenken voor ik trouw.''

Een vrouwelijke klant vond dat haar man de laatste tijd zo stil en teruggetrokken was. De ingehuurde detective volgde hem en betrapte hem met een uiteraard (platina?)blonde vrouw. ,,Wij moeten u teleurstellen, mevrouw'', zei de detective aan de telefoon tegen zijn opdrachtgeefster. ,,Wij hebben uw man met een blonde vrouw gezien. Zij omhelsden elkaar. Ik moet u adviseren hem voorlopig niets te laten merken.'' En tegen de BRT-interviewer: ,,Als we hem tijdens het overspel betrappen, moet hij haar vijftig procent van zijn loon betalen.''

Uit de mond van deze detective kwam ook de dodelijkste zin die er ooit over huwelijksbedrog is gezegd. Hij zag de overspelige echtgenoot bij zijn vriendin weggaan en registreerde: ,,Een persoon verlaat de woonst en gaat terug naar huis.''