NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Het is vriezen of dooien in de zomer van de televisie.

De ene dag moet je het als kijker doen met herhalingen en herhalingen van herhalingen, de volgende dag breekt er een bandjir van documentaires en reportages los die een normaal mens uit zijn huiskamer wegspoelt.

Gisteravond hadden we noodweer van het laatste type. Alleen al op Nederland 1 waren er drie in potentie interessante documentaires: Het andere gezicht over de Surinaamse Volkskrant-columnist Iwan Brave, het derde deel van Fatal reaction van Marijke Jongbloed en een aflevering van Reporter over het overbetaalde voetbal. Op Nederland 2 ging de TROS verder met Telearchief en op Nederland 3 behandelde Zembla de raadsels rond de Bijlmerramp en zond de VPRO The mind traveller van Oliver Sacks uit.

Pijnlijke keuzes waren dus onvermijdelijk: in mijn geval sneuvelden Telearchief en Zembla; op Sacks' prachtige serie zal ik nader terugkomen.

Iwan Brave is een interessante columnist, wiens stukjes over het dagelijks leven in Suriname altijd de moeite waard zijn. Er spreekt een spannende ambivalentie uit. Hij heeft veel kritiek op Suriname, maar tegelijk beseft hij dat hij niet buiten dat land kan leven. Hij remigreerde toen hij steeds meer teleurgesteld raakte in Nederland. ,,Ik geloof niet in de multiculturele samenleving in Nederland'', zei hij in de reportage. ,,Ik heb niets tegen Nederland, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets kan bijdragen aan de Nederlandse samenleving (...) Mijn conclusie is: je moet je eigen land hebben, ik wil mijn geboorteland me eigen maken.'' Toch werd mijn nieuwsgierigheid naar Brave niet helemaal bevredigd. Hoe houdt hij zich daar in praktisch opzicht staande? Hoe denkt hij over de toekomst van Suriname en over de Bouterse-clan? Die vragen werden hem niet gesteld.

Na de boeiende afleveringen over New York en Singapore was ik het aan mezelf verplicht Marijke Jongbloed verder te volgen in haar serie, die ook Fatal Rejection zou kunnen heten. De ervaringen van de door haar geinterviewde carrièrevrouwen lijken immers universeel. In Bombay, waar het derde deel over ging, was het niet anders dan in New York en Singapore: carrièrevrouwen bleken niet gewild als huwelijkspartner.

Zoals een Indiër het verwoordde: ,,Die hoogopgeleide vrouwen zijn mij al te bijdehand.'' En dan te bedenken dat een ongetrouwde, zelfstandig levende vrouw in India een paria is. ,,Je trouwt of je bent reddeloos verloren'', zei een schrijfster. De film bevatte veel troosteloze beelden van vrouwen die - met de adem van de familie in hun nek - op de prins op het witte paard zaten te wachten.

Is Marijke Jongbloed te pessimistisch en bepaalt dat te veel haar selectie? Dat is moeilijk te beoordelen, maar zolang zij zo'n film niet in Nederland kan maken - vrouwen willen er niet in het openbaar met haar over praten - denk ik dat ze recht van spreken heeft.

KRO's Reporter was dankzij Marcel Baas en Steven de Vogel zeer op dreef in een reportage over de financiële perikelen rond het Nederlands elftal en Ajax. Het was verbazingwekkend en ontluisterend. Reporter maakte glashelder duidelijk dat er een oorzakelijk verband móet zijn geweest tussen deze besognes en de bij tijden zwakke sportieve prestaties.

Over het gedoe bij het EK in Engeland wisten we al het een en ander, maar mij was onbekend dat er ook later bij Ajax een oorlog woedde over sponsorcontracten tussen enerzijds het trio Veldman, Bogarde en Kluivert en anderzijds de groep-Blind/De Boer. Zelfs nog onlangs ontstond er onenigheid over een contract met het Algemeen Dagblad dat 230.000 gulden wilde betalen voor interviews met alle Oranje-spelers. Bogarde en Reiziger weigerden mee te werken.

,,Het wereldkampioenschap kruidenieren kan Oranje moeilijk ontgaan'', was de terechte conclusie van Reporter.