NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur HANS KLIPPUS
UTRECHT, 14 MEI. Op de vraag of het niet eenvoudig is een bond te leiden met allemaal nette mensen knikt Wim Cornelis. ,,Ja, dat is waar. Vooral als je kwalitatief goede mensen om je heen hebt die op hun taken berekend zijn.''

Soms is hij de geijkte voorzitter, vaak ook niet. Zo hangt bij hem weleens een overhemd of stropdas op half zeven, Cornelis hecht niet aan uiterlijk vertoon. Hij hoeft ook niet zo nodig op de voorgrond te treden. Hij vroeg de afgelopen jaren regelmatig het woord bij officiële gelegenheden, maar dat was omdat hij echt wat te zeggen had. Hij kwam ook meestal het veld op als er weer een Nederlands elftal een prijs had gewonnen, maar dat was omdat hij zich echt betrokken voelde.

Cornelis, sinds 1989 voorzitter, en daarvoor al eens elf jaar bestuurslid: ,,Besturen doe je helaas te veel op afstand. Ik weet wel dat het niet anders kan. Sport is veel emotie, besturen is vooral nadenken.''

Als hem naar zijn favoriete Nederlandse hockeyer aller tijden wordt gevraagd, gedraagt Cornelis zich als de diplomatieke kopman. Want daarover hoort een voorzitter zich blijkbaar niet uit te spreken. Dus: ,,Ik wil niet één speler kiezen. Kruize, Leefers en Van den Honert waren wereldspelers, maar het rendement van Bolhuis, Litjens en Bovelander was toch vele mate groter. Hoewel het misschien niet zo mooi oogde.''

Ongevraagd maakt hij toch een uitzondering en zet de voorzitter één man op een voetstuk. ,,Wim van Heumen heeft de echte sport op ons hockeyveld gebracht'', zegt Cornelis. Vol ontzag praat hij over de legendarische bondscoach. ,,Hij zei tegen Wouter Leefers dat hij de bal eens met de punt moest stoppen. Leefers vond dat eerst onzin, maar later zag hij in dat het een fantastische tip was. Van Heumen kwam oorspronkelijk uit het voetbal, maar werd dé hockeyprofessor. Hij had iets heel speciaals, de jongens waren razend enthousiast over hem.''

Als manager van Oranje (1976-'82) maakte Cornelis Van Heumen van heel nabij mee. De voorzitter deed zowat alles in het hockey. Hij begon gewoon als speler, eerst een jaartje bij Wageningen, de club van zijn vaders secretaresse, en daarna bij zijn favoriete club Kampong. ,,Ik was linksback, heb ooit nog even in het eerste team gespeeld. Voor de Olympische Spelen van Melbourne in '56 deed het Nederlandse elftal een half seizoen in de westelijke competitie mee. Thom van Dijck zat daar bij en zijn plekje bij Kampong heb ik toen ingenomen. Maar ik had de ambitie niet om hoog te spelen, de kwaliteit trouwens ook niet. Roeien ging me in mijn studententijd beter af.''

Cornelis, in het dagelijkse leven chirurg, zal een voorval na zijn eerste invalbeurt bij de senioren van Kampong nooit vergeten. ,,Ik mocht met een huisarts meerijden, in de kofferbak van zo'n volgepropt Kevertje. Toen we weer terugwaren, vroeg ik wat ik hem moest betalen. Hij wilde niets hebben, maar ik moest wel beloven dat ik later hetzelfde zou doen als er ooit jonge ploeggenoten met mij zouden meerijden. Dat vind ik nou typerend voor het hockey, héél typerend.

,,We zijn een familiesport. Het stokje wordt van vader op zoon en moeder op dochter doorgegeven. Dat is onze grote kracht. We zijn goed geworteld. Je ziet alle topspelers altijd weer in een of andere functie terugkeren. Dat is goud waard. De sfeer in het hockey is voor mij ook de maatstaf of het goed gaat. Ik zie overal dat mensen er plezier in hebben. Dat moet altijd de essentie zijn.''

Cornelis is geen voorstander van betalingen aan de topspelers. Maar hij beseft dat het soms onvermijdelijk is. Zo zijn de hockeyers en hockeysters van de nationale selecties een premie in het vooruitzicht gesteld als ze goed presteren bij de WK. ,,Wij hadden geen zin in een ruzie-achtige sfeer'', legt de voorzitter uit. ,,Ze wilden gewoon wat. Ze zijn straks ook de acteurs in dat grote stadion. Ik gun het die jongens best wel. Maar persoonlijk zie ik liever dat extra geld wordt gebruikt voor een nog betere begeleiding van de teams.''

De hockeybond heeft tegenwoordig, in de persoon van Johan Wakkie, ook een directeur in dienst. ,,Daar ben ik trots op'', zegt Cornelis. ,,Ik zie de aanstelling van een directeur als onze grootste verdienste van de afgelopen tien jaar. We hebben daar doelbewust voor gekozen. Deze bond valt niet meer door amateurs te leiden.''

Het was voor Cornelis de afgelopen jaren prettig besturen. ,,Op een paar dingen na, soms moet je ingrijpen. Dat is niet leuk.'' Dan gaat de gedachte vooral terug naar mannenbondscoach Rob Bianchi die op aanraden van een groep spelers het veld moest ruimen. ,,Ik denk dat we toen een goede beslissing hebben genomen'', zegt Cornelis nu. ,,Alleen de manier waarop het ging was vervelend. Die spelers wisten niet welke weg ze moesten bewandelen. Ze hadden bij mij of bij Paul Litjens moeten zijn. Maar misschien durfden ze dat niet. Dus gingen ze naar Els van Breda Vriesman. Bolhuis en Kruize deden dat in 1975 beter. Ze zijn toen naar de voorzitter, Idenburg, gestapt en hebben hem verteld dat ze wel wilden doorgaan, maar niet onder Cees Tania. Dat werd toen opgelost.''

Cornelis neemt in november met een tevreden gevoel afscheid. Het doet hem, zegt hij met een trotse blik, vooral goed dat er nu liefst drie vrouwen in het bestuur zitten. ,,Het hockey floreert als nooit tevoren'', concludeert hij. ,,We zijn stinkrijk. Er liggen zo'n 400 kunstgrasvelden in Nederland. Die vertegenwoordigen een waarde van 200 miljoen gulden. En wat denk je van al die clubhuizen? Kapitalen!'' Maar er is nog genoeg te doen voor zijn opvolger André Bolhuis, stelt hij. ,,Enige zorg voor de kleinere clubs is zeker op zijn plaats.''

Cornelis heeft geen idee hoe de hockeysport er over honderd jaar zal uitzien. ,,Ik zat 25 jaar geleden in een commissie van de Batavieren en wij hebben toen al voorspeld dat hockey in 2000 op kunstgras zou worden gespeeld. Er zal best nog wat aan de spelregels veranderen. Bredere doelen, een grotere bal, een boarding, het is allemaal mogelijk. Ik weet niet of dat een verbetering zal zijn. Ik ben er wel voor om ook van buiten de cirkel te laten scoren. Dan zou deze sport makkelijker te begrijpen zijn. Ik heb het altijd bezopen gevonden dat de keeper zijn poot optilt bij een schot van buiten de cirkel.''

Hij hoeft straks geen groot feest, zegt de voorzitter. Zijn afscheid moet zo eenvoudig mogelijk zijn. Want dát past bij de voorzitter die zich altijd nauw verbonden is blijven voelen met de beoefenaars van de sport. ,,Ik kreeg onlangs een brief van dames-14 van een club. Ze beklaagden zich erover dat ze bij een bepaalde vereniging altijd worden uitgescholden. Vuile teringwijven, je kent dat wel. Of ik daar wat aan zou willen doen. Zo'n verzoek is prachtig, maar die dames moeten ook begrijpen dat als de voorzitter zich met dergelijke dingen zou bezighouden hij geen tijd heeft voor andere zaken.''

( a d v e r t e n t i e s)