NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Conventie van sterren en handelaren

Door HANS BEEREKAMP
CANNES, 14 MEI. ,,Er was een tijd - u heeft daar vast wel eens iets over gelezen - dat films niet beoordeeld werden op de recette tijdens het eerste weekend, maar op hun kwaliteit,'' grapte de Amerikaanse regisseur Mike Nichols (The Graduate, Who's Afraid of Virginia Woolf?) gisteren in Cannes tijdens de persconferentie van de door hem geregisseerde openingsfilm Primary Colors.

Natuurlijk ging de eerste vraag, van een Amerikaanse journalist, over een verklaring voor het geringe commerciële succes van de film. Zelfs in het kader van een festival dat bij uitstek compromisloos het kaf van het koren scheidt - door de consequente, niet-diplomatieke selectie van kwaliteitsfilms, en door de aanwezigheid van honderden serieuze filmcritici - wordt op persconferenties de toon bepaald door enkele van de duizenden andere mediavertegenwoordigers. Het wekt dan ook geen verbazing meer dat na afloop van de persconferentie van Primary Colors de beide hoofdrolspelers John Travolta en Emma Thompson omstuwd worden door journalisten, die om een handtekening vragen. Die hebben waarschijnlijk ook in alle ernst Thompsons balorige antwoord opgeschreven op de vraag of het Witte Huis nog gereageerd had op haar vertolking van Hillary Clinton: ,,De laatste keer dat ik de Clintons sprak, hadden ze de film nog niet gezien. Toen hebben we maar recepten uitgewisseld, iets met kip, geloof ik''.

Het aardige van Cannes is dat de mediatisering van het evenement tot een conventie van sterren en filmhandelaren geen wezenlijke invloed lijkt te hebben op de harde kern van het festival: de voor officiële vertoning streng geselecteerde films. Op de een of andere manier lijken de uitersten van showbusiness en filmcultuur elkaar zelfs positief te beïnvloeden. Een marktvertoning in Cannes profiteert van het festivalprestige, en tussen de sterrenplaatjes door wil een televisiereportage soms ook nog wel eens melden dat er een Colombiaanse film in competitie is. Niet dat La vendedora de rosas van Victor Gaviria in stijl of vormgeving bijzonder interessant is, maar de vertaling van Andersens sprookje Het meisje met de zwavelstokjes naar het milieu van lijmsnuivende zwerfjongeren opent wel een verrassend perspectief op de totale uitzichtloosheid van de situatie van arme kinderen in een Derde-Wereldstad. De belangrijkste film van de eerste echte festivaldag werd vertoond als opening van de nevensectie Un certain regard. Lulu on the Bridge is het solodebuut als regisseur van de Amerikaanse schrijver Paul Auster, die eerder samen met Wayne Wang zijn eigen script voor Smoke en Blue in the Face verfilmde. Auster zat vorig jaar in Cannes in de jury samen met onder meer actrice Mira Sorvino, en uit die ontmoeting vloeide een uiterst vruchtbare samenwerking voort. Sorvino speelt briljant de vrouwelijke hoofdrol in Lulu on the Bridge, van een aspirant-actrice die de rol van Louise Brooks in Lulu-Die Buchse der Pandora (1928) overdoet, maar ook een curieuze, magische liefdesrelatie onderhoudt met een saxofonist zonder linkerlong (Harvey Keitel). Auster speelt opnieuw met thema's als toeval en bestemming, in een mooie, niet-realistische droomvertelling. Verbazend is vooral dat Auster ook de filmtaal reeds perfect beheerst, in een geheel eigen visueel idioom. De hele film door worden er letterlijk of overdrachtelijk dozen geopend, niet alleen die van Pandora.