NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Eén ogenblik van onbedachtzaamheid kan maken dat ook de politicus eeuwig schreit. Zijn de media-optredens van de lijsttrekkers daarom aan de voorzichtige kant? Het heeft er zeker mee te maken.

Niemand kon tot dusver op een majeure fout worden betrapt. ,,Maar de bananenschillen liggen altijd daar waar je ze niet verwacht'', zei premier Kok. Hij had, zoals te verwachten viel, een vrije avond bij Knevel en Niehe in het programma De grote vier. Met Knevel veegde hij beminnelijk de vloer aan, toen die het woord 'verkiezingsbedrog' even snel in de mond nam als het weer inslikte. Niehe hielp voortvarend het enige leuke moment in zijn 'dilemma-spel' om zeep. Den Uyl of Drees, luidde de keus. Kok aarzelde hevig, hij vond het kennelijk kinderachtig om een antwoord te vermijden. Wij wachtten in spanning af. Toen greep Niehe in: ,,Uw lange wachten is eigenlijk al een antwoord. Feyenoord of Ajax?''

Zo wordt het nooit spannend in de verkiezingscampagne.

Ik durf er bijna niet meer over te beginnen, maar de vraag is na de voorgaande dagen onvermijdelijk: was Jaap de Hoop Scheffer gisteravond nog van de partij? Een retorische vraag, want een verkiezingsavond zonder Jaap de Hoop Scheffer is geen verkiezingsavond.

Hij moest het opnemen tegen Frits Bolkestein, die zijn fronsende wenkbrauwen alvast vooruit had gestuurd. Dat is een interessante optische ontwikkeling in de fysionomie van Bolkestein: die zwoegende wenkbrauwen die voortdurend tussen meewarigheid en misprijzen heen en weer zwalken. Er was maar één interessant moment in dit debat, waar De Hoop Scheffer overigens - dat hém dat nu weer moest treffen - geheel buitenstond. Maartje van Weegen confronteerde Bolkestein met het feit dat Glastra van Loon hem met Le Pen had vergeleken..

De wenkbrauwen ontploften.

,,D66 leert het nooit'', riep de eigenaar.

Nu even geen politiek meer. Hoe ver kan een mens gaan in zelfbedrog? Ver, al te ver, zoals weer eens bleek uit de fascinerende Russische documentaire De list van de wolf, waarvan de Humanistische Omroep het tweede en laatste deel uitzond. Natasja Vorontsova, assistente van de openbare aanklager, komt in de ban van een vijfvoudige moordenaar die ze met haar baas moet verhoren. Deze moordenaar, Sergej Maduev, is de vleesgeworden gewetenloosheid. Gevoelens zijn ruilwaar voor hem, hij biedt ze alleen maar aan als hij er zelf beter van kan worden.

De manier waarop hij zijn 'geliefde' verraadt, doet je als kijker de adem in de keel stokken. Zij hielp hem bij een ontsnappingspoging door een wapen de gevangenis in te smokkelen. Als die poging mislukt, geeft hij haar ten slotte aan. Hij vrijt met haar in de bezoekersruimte, terwijl hij moet weten dat de verborgen camera's van de KGB op hen gericht staan. De onvergetelijke beelden van dit ultieme verraad zouden een plaats verdienen in iedere aflevering van VPRO's Zomergasten.

Vorontsova, inmiddels voor zeven jaar in de vrouwengevangenis, wil het verraad van haar vriend niet onder ogen zien. ,,Dit vergeef ik me nooit'', snikt ze, ,,dat ik mijn dierbare man naar de executie heb geleid.''

Maar elders zegt Maduev tegen zijn interviewers: ,,Toen ik begreep dat ze verliefd op mij was, vatte ik het plan op haar voor mijn eigen doeleinden te gebruiken (...) Ik heb nooit langer dan vijf minuten van een vrouw gehouden.'' Zeer opvallend was de openhartigheid van de hoofdfiguren; daarzonder was de film nooit zo indrukwekkend geworden. Maduev bekende zijn manipulaties, Vorontsova haar eeuwigdurende liefde en de openbare aanklager zijn ontzag voor deze duivelse verdachte. En hoewel Maduev ter dood werd veroordeeld, hield je aan deze film het ongemakkelijke gevoel over dat het kwaad schaterlachend had gezegevierd.