NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Via het NCRV-programma Waarom? Daarom! krijgen we een beeld van de manier waarop Nederlandse ouders met opvoedingsproblemen omgaan. Het is een beeld dat over het geheel genomen van grote tolerantie getuigt. Tolerantie, gekoppeld aan een zekere berusting.

,,Je moet er toch niet aan denken dat je ouders alles maar gedogen'', riep presentator Cees Grimbergen in een aflevering over houseparty's en drugs. ,,Er moet toch nog wat te knokken zijn?'' ,,Ze zijn het niet altijd met ons eens'', zei een jongere, ,,maar ze kunnen het toch niet tegenhouden.'' ,,Blijven praten'', adviseerde een moeder. Een vader vertelde dat hij zelf een kijkje ging nemen op de houseparty's van zijn kinderen. (Dat kinderen dát tegenwoordig gedogen! In mijn jonge kroegjaren gold er een straatverbod voor ouders die de uitgaanswijk van hun kinderen wilden bezoeken).

In een aflevering over drankgebruik vertelde een moeder: ,,Tijmen drinkt soms wel twintig pilsjes, maar we blijven in gesprek. Hij mág ook wel eens dronken zijn. Als je een keer goed kotst, leer je er wel van.''

Is het een wonder dat kinderen met zulke meegaande ouders rebels worden en vertwijfeld op zoek gaan naar een gelegenheid om zich eens heerlijk af te zetten tegen de softe aanpak van al die Spock-adepten? Ik stel voor dat we deze vraag meenemen in nieuwe enquêtes over de agressie van jongeren.

In die aflevering over drank zat al een jongen die voorstelde om de ouders maar eens stevig aan te pakken, ,,want die geven het slechte voorbeeld''. Zo mag ik het horen. Méér toezicht op die oudjes. ,,Pa, is dit al niet je tweede borrel - wat hadden we nou afgesproken?'' ,,En waarom was je te laat voor het avondeten?'' ,,Wie was trouwens die vrouw met wie je zo lang in de auto zat te kletsen?'' ,,En ma, als je wilt werken, mij best, maar ik wil wél om zes uur mijn warme prak.''

Aan de reacties van de ouders in deze uitzendingen kun je merken dat het ouderschap een zwaar vak is geworden. Vroeger deed je het er in je vrije tijd even bij, maar zo gemakkelijk kom je er niet meer vanaf. Het is praten, en nog eens praten, en niet alleen met het kind zelf. Er is zo goed als geïnstitutionaliseerd overleg nodig met de oppas, de orthodontist, de elftalleider en de klasseleraar. Heb je pech, dan zul je je ook regelmatig met de huisdealer moeten verstaan.

Waarom! Daarom! ging gisteren over de agressie tussen de kinderen uit hetzelfde gezin. ,,Wordt u er niet gek van?'' vroeg Grimbergen bezorgd aan een vader. Hij knikte gelaten: ,,Soms wel.''

Een jongetje vertelde over de problemen met zijn broer bij het tandenpoetsen en hoe hij de deur van zijn kamer gebarricadeerd had. ,,Barricadeer jij de deur voor je broer?'' vroeg Grimbergen verbijsterd. Mijn gedachten gingen terug naar mijn eigen jeugd. Barricades behoorden tot het standaardpakket van onze afweer. Als je een twee jaar oudere broer had, zoals ik, woedde er een permanente burgeroorlog. Je wist nooit of je de dag van morgen zou halen. Noodrantsoenen, geheime patrouilles naar het vijandelijke gebied, sabotage - het hoorde er allemaal bij.

Zouden mijn ouders er weleens gek van zijn geworden? Ik betwijfel het. Ik heb ze er in ieder geval nooit over gehoord. ,,Kan het niet eens een beetje rustiger?'' Dat was alles wat je als kind hoorde, terwijl je dekking zocht voor een nieuw bombardement.

Het jongetje-van-de-barricade vertelde Grimbergen dat hij op school inmiddels 'een cursus ruziezoeken' had gevolgd. Hoe dat ging? ,,Je hebt bepaalde ego-posities'', legde hij geduldig uit, ,,door te voelen hoe je op iets moet ingaan, kun je voorkomen dat de ruzie erger wordt.''

Psychiater Frits Boer adviseerde de ouders bij conflicten niet 'als scheidsrechter, maar als coach' op te treden: ,,Samen oplossen.'' Alles staat in het teken van de conflictbeheersing. Toch zal die agressie er eens uit moeten komen. Wat mij betreft liever bij vijf- dan bij vijftigjarigen.