NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BASTIAAN BOMMELJÉ
Indien de woekering van televisiekanalen iets heeft bijgedragen aan de beschaving, dan is het wel de onherroepelijke splitsing van de werkelijkheid. Het is niet zonder belang dit vast te stellen in de eeuw waarin de geheimen van het gespleten atoom en van de gespleten persoonlijkheid werden doorgrond. En het is zeker van belang dit vast te stellen om de symptomen van schizofrenie te kunnen begrijpen die de beeldbuis gisteravond vertoonde.

Wijsgeren betogen reeds eeuwen dat de werkelijkheid vele gezichten heeft, en wij weten nu precies hoe veel. Bij elke kanaalwisseling betrad men een universum waarvan tijd en ruimte, idealen en conventies, noch totems en taboes iets met die van de voorafgaande kosmos te maken hadden. De avond begon alsof er niets aan de hand was. Er was een overdaad aan het soort verstrooiing waarmee wij de jongeren dwingen hun heil te zoeken in house-parties en pillengebruik. Bassie en Adriaan van de TROS, Lingo en Bonzend Hart van de VARA, Goudkust van SBS6, Lucky Letters van RTL4, en het tamelijk zwakzinnige MaXimaal van Veronica zaten alle nog in hetzelfde zonnestelsel. Ik denk dat de tien minuten die de beeldbuis deden schudden zich voltrokken rond 21.30 uur. Zembla van de VARA/NPS vertoonde op dat moment een voortreffelijke BBC-documentaire over de gevaren van gekke-koeienziekte, die bij mensen een variant van de dodelijke Creutzfeld-Jacobziekte kan veroorzaken.

De zaak was goed uitgezocht, dwingend in beeld gebracht en er was een indringende balans gevonden tussen persoonlijke tragiek en wetenschapppelijke feiten. Prettig was dat men geen moment op de knieën ging om de kijker te bejegenen alsof die zwakzinnig en hardhorend is. Een simpele kanaalwisseling bracht ons van patiënten wier hersenen voor onze ogen wegsmolten in het universum van Linda de Mol en haar spelshow Homerun. In dit programma van de TROS kunnen de deelnemers een huis - neen, een 'droomhuis' - winnen, hetgeen gisteren gebeurde. Dit leidde tot zulke vreugde (of was het hebzucht?) bij één der kandidaten, dat zelfs de presentatrice enigszins in verlegenheid scheen. Zeker is dat er lichtjaren zijn verstreken sinds Nederland in rep en roer raakte over het feit dat men als hoofdprijs een wasmachine kreeg bij een televisiequiz. Tijd om over dit prangende probleem te piekeren was er niet. Op datzelfde moment stond men immers voor de keuze tussen de IKON-documentaires Het andere gezicht (over ex-Paroolhoofdredacteur Sytze van der Zee) en Gezichten van Jezus (over een ander bekend gezicht) enerzijds, en Barend & Van Dorp op RTL4 en The Saint op TV10 anderzijds. Elk in z'n eigen kosmos wellicht behartenswaardige programma's, maar intussen ontving Ivo Niehe in zijn TV Show reeds als gasten de ouders van de peuter die onlangs door twee vijfjarigen de dood in werd gedreven, terwijl Nova het zorgwekkende bericht had dat in Nederland meer mensen dan ooit echt schrijver willen worden, en Den Haag Vandaag meldde dat PvdA-minister Ritzen het briefpapier van zijn ministerie had misbruikt voor politieke propaganda. En dat terwijl in belendende universums De nachtrijder van SBS6 kond deed van fetisj-feesten in de provincie, en Studio NOS de doelpunten liet zien van een wedstrijd die gisteren ook al niet leuk was. Er waren 128 zenderwisselingen voor nodig om enigszins greep te kunnen houden op deze veelvormige realiteit met meervoudige persoonlijksheidsstoornis. Uiteindelijk school er wat soelaas in NYPD Blue, momenteel de enige politie-serie die het aanzien waard is. In literaire zin wortelt deze reeks in de befaamde boeken van Ed McBain over het 87th precinct. Dat is te merken aan de spirituele dialogen ('Don't you piss in my ear and tell me it's raining!'), die elke Nederlander met aspiraties om echt schrijver te worden, zou moeten bestuderen. Gisteravond bleek, kortom, dat er geen enkele reden is te vrezen dat de beschaving ineen stort vanwege het huidige televisie-bod. Dat gaat vanzelf. Il faut du temps - pas télévision - pour ruiner un monde, mais enfin il ne faut que du temps.