Andie MacDowell

In een reeks profielen van gezichtsbepalende eigentijdse sterren deze week Andie MacDowell, het voormalige fotomodel dat een ster werd door Steven Soderberghs sex, lies and videotape en een kleine rol speelt in The End of Violence.

Door DANA LINSSEN

Ze leidt als ze niet aan het filmen is een '100 % celebrity free life' in de heuvels van Montana, zo vertrouwde ze talkshowhost David Letterman nog niet zo lang geleden toe. En woont daar 'zo heerlijk afgelegen dat ze er gewoon in haar blootje rondloopt'.

Je zou Andie Mac Dowell ervan kunnen verdenken dat ze dat laatste detail heeft verzonnen om zichzelf een wat spannender imago toe te dichten. Haar fans zullen zich haar liever voorstellen terwijl zij naakt op haar ranch dartelt dan als onopgemaakte moeder-van-drie in 'waar ligt in hemelsnaam Frenchtown'. Toch is ze allebei. Rosalie Anderson MacDowell (Gaffney, South Carolina, 21 april 1958) is het ideale onschuldige buurmeisje met nét dat vleugje wereldwijsheid en glamour waardoor je van haar porseleinen wangen kunt blijven dromen. Ze maakte haar entree in de showbizz als supermodel, eerst in televisiespotjes voor Calvin Klein, later als het gezicht van cosmeticamerk L'Oreal. Haar eerste filmrol, als Jane Porter in Greystoke: The Legend of Tarzan, Lord of the Apes (Hugh Hudson, 1984) had ze geheel en al aan haar good looks te danken. Dat haar lijzige zuidelijke accent bij de casting over het hoofd was gezien, bleek wel toen in de postproductie haar rol door actrice Glenn Close moest worden nagesynchroniseerd.

Dat mierzoete timbre was allang geen bezwaar meer voor de film waarmee MacDowell haar naam definitief vestigde: sex, lies and videotape (Steven Soderbergh, 1989). Die Amerikaanse onafhankelijke productie wist tijdens het filmfestival van Cannes pers en publiek te bekoren en werd totaal onverwachts met een Gouden Palm bekroond. Als we de toenmalige juryvoorzitter Wim Wenders mogen geloven kwam dat niet in de laatste plaats door het overtuigende spel van MacDowell als Ann. Voor de Duitse regisseur in ieder geval reden om haar zo'n tien jaar later te vragen voor de rol waarin ze nu in de bioscopen is te zien: Paige Wax, de verveelde vrouw van een filmproducent in The End of Violence.

Hoewel MacDowell in vraaggesprekken verklaart altijd veel aandacht te besteden aan de psychologische motieven van haar personages (zo bedacht zij dat Paige Wax een teleurgestelde actrice zou zijn) is zij op haar best in romantische komedies waarin zij het meer van haar gretige onschuld dan van haar karaktertekening moet hebben. Zoals in Groundhog Day (1993) van Harold Ramis en Peter Weirs Green Card (1990), waarin zij in flanellen pyama en een onweerstaanbare waterval van krullen Gérard Depardieu de deur wijst. Maar echt onvergetelijk is ze natuurlijk als de Amerikaanse Carrie in Four Weddings and a Funeral (Mike Newell, 1994) die de chaotische Brit Hugh Grant hoofd en hart op hol brengt en een tikje geamuseerd aan de zijlijn blijft wachten tot hij haar zijn liefde durft te verklaren.

Meer sterren