NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

FAX aan Mr. Dato Steenhuis

Beste Dato,

Sorry dat ik gisteren opeens op moest hangen, maar er was bij ons thuis een klein intern conflictje, een opvoedingsprobleempje bij onze jongste zoon. Bij hem op school wordt op het ogenblik heel veel geknikkerd, onze dochter wil daar ook aan meedoen en die heeft vorige week op het schoolplein nogal wat knikkers gekocht. Achteraf hebben mijn vrouw en ik begrepen dat zij veel voor die knikkers betaald heeft. Meer dan de schoolpleinwaarde.

Daarbij komt dat ze de knikkers, op aanraden van mijn zoon, heeft betrokken van zijn beste vriendje. Waarom ze per se bij het vriendje van onze jongste moest kopen is ons niet geheel duidelijk. Zij zegt dat haar broertje haar een beetje onder druk gezet heeft, hij ontkent dat ten stelligste, maar na wat navraag bij wederzijdse klasgenootjes zijn wij erachter gekomen dat hij misschien juridisch wel goed zit, maar moreel niet helemaal vrijuit gaat. Mijn zoon voelde aan zijn water dat hij fout zat en kwam al iets te overmoedig uit school. Samen met een wat grotere jongen. Hij riep dat zijn zusje al heel lang wist dat hij met dat vriendje ging en dat hij met die jongen alleen een deal over flippo's had en niet over knikkers. Mijn vrouw bleef heel kalm, probeerde de zaak voorzichtig uit te praten, maar onze zoon kwam steeds met allerlei niet ter zaken doende argumenten. Het ging ons om het principe en toen hadden we een ander probleem. Hoe leg je aan een kind van zeven uit wat een principe is? Hij riep om de haverklap: 'Maar de hele school doet het!' En breng daar als ouders maar eens iets tegenin. Dat vriendje begon ook een grote bek tegen mijn vrouw op te zetten, maar zij heeft het jochie uitgelegd dat hij er niks mee te maken had. Voor ze hem naar zijn eigen moeder kon sturen zei hij dat hij zich niet lekker voelde en verliet mokkend ons pand. We moesten daar erg om lachen.

Omdat we toch vonden dat onze zoon een lichte straf verdiend had stuurde mijn vrouw hem voor een tijdje naar zijn kamer om zijn zonden nog maar eens te overdenken en dat was de scène waar jij via de telefoon getuige van was. Meneer voelde aan alle kanten dat hij fout zat, maar ging zo fantastisch mooi naar zijn kamer. Eerst niet willen, daarna moest hij nog even naar de wc, bleef daar zeker een half uur zitten, kwam toen terug en hoopte dat wij zijn straf vergeten waren. Toen hij merkte dat dat niet het geval was ging hij stampend naar boven, maar wel zo hard dat er een schilderijtje van de muur viel.

Dus ik riep hem terug en zei dat hij dat schilderijtje terug moest hangen. Toen was meneer helemaal boos. Dat had hij niet gedaan. Wie hangt daar dan ook een schilderijtje op? En op het laatst probeerde hij ons wijs te maken dat zijn zusje het schilderijtje expres wat losser aan zijn spijker had gehangen, zodat het als hij langs zou lopen... enzovoort.

Ondertussen was hij nog steeds niet naar zijn kamer. Ik ben tegen geweld, maar heb hem toch wel even gedreigd met een pak voor zijn billen. Toen is hij uiteindelijk gegaan, zij het dat hij nog een half uur boven aan de trap wanhopig heeft staan foeteren.

Natuurlijk weten wij dat het allemaal wel goed komt (misschien doen we hem op een andere school), maar wat ik zo zielig voor hem vind, is dat hij niet weet dat wij beneden helemaal niet zo boos zijn en eigenlijk alleen maar om hem gelachen hebben. Echt gegierd. Lief hè? Hoop gauw van je te horen en wens je uiteraard meer dan oprecht beterschap. Is het urologisch? Ik las iets over lekken.

Hou je ondertussen haaks,

YOUP VAN 'T HEK

Eerder verschenen in deze rubriek:

Fax aan Koningin Beatrix
(31 januari 1998)
Fax aan Monique van de Ven
(24 januari 1998)
Fax aan de Kinderdijkse Spreeuwen
(17 januari 1998)