R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
F I L M V O O R A F :
Un'Anima divisa in Due
MARISKA GRAVELAND
Veel Italiaanse filmers grijpen de laatste vijf jaar terug op de neo- realistische stijl van meesters als Luchino Visconti en Vittorio De Sica. Gianni Amelio schoot zijn indrukwekkende film Il Ladro di Bambini grotendeels op straat, en ook Nanni Moretti scheurde veelvuldig op zijn brommertje rond in zijn zedenschets Caro Diario. Un'Anima divisa in Due, geregisseerd door Silvio Soldini, vormt daar geen uitzondering op. Zijn film bestaat voor een groot deel uit een zwerftocht van de winkeldetective Pietro en de zigeunerin Pabe door Zuid-Italië. Hij betrapte haar eerder op het stelen van een lippenstift, waarna hij tot over zijn oren verliefd op haar werd. Aan het begin van de film wordt onmiddellijk duidelijk dat hun relatie gedoemd is te mislukken. In de minutenlange openingsscène staart Pietro voor zich uit, waarbij de lippenstift als een katalysator voor het oproepen van herinneringen fungeert. Nachtmerrie-achtige flitsen en associaties dringen zich bij de man op. Beiden gaven hun zo verschillende levenswijze voor de ander op, maar groeiden daardoor juist verder uit elkaar. Soldini heeft zich voor de film naar eigen zeggen niet echt verdiept in de Roma-cultuur. Wie een authentiek portret van een zigeunerin verwacht, komt dan ook van een koude kermis thuis. Pabe wordt voorgesteld als een wereldvreemde vrouw, die liever op het balkon slaapt dan in bed en nog nooit een televisie heeft gezien. Ze krijgt zelfs karikaturale trekjes als ze, schransend als een uitgehongerd dier, voor het eerst gebak lijkt te eten. Voor een inkijk in het zigeunerleven voldoen Time of the Gypsies van Emir Kusturica of de Roma-film Latcho Drom beter. Soldini toont ons vooral de gespleten ziel, die niet lijmen valt.
Un'Anima divisa in Due (Silvio Soldini, Italië/Frankrijk, 1993). VPRO, Ned. 3, 00.20-02.23u.
|
NRC Webpagina's
30 JANUARI 1998
|
Bovenkant pagina |