NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Dagenlang vette koppen in de krant, openingen van het NOS-Journaal, hoofdonderwerp van actualiteitenrubrieken: de onderhandse verkoop in 1968 van ondermeer sieraden uit joods bezit aan ambtenaren van het ministerie van Financiën.

De commissie-Kordes rapporteerde er gisteren over: de verkoop was 'rechtmatig' geweest, maar ook 'ongepast'. Het nieuws van deze genuanceerde conclusie kwam onopvallend in het staartje van het journaal terecht, en in mijn ochtendblad trof ik het op een binnenpagina aan. Een voorbeeld van de snelle slijtage van nieuws, gegenereerd door media die zichzelf in hun haast voorbijlopen.

Zou het met Clinton en zijn voormalige groupie in het Witte Huis ook zo gaan? Het zou me niets verbazen. Het 'nieuws' over die zaak wordt nu al met de dag fletser en onbetrouwbaarder, zelfs CNN weet er nauwelijks meer iets over te melden.

De IKON kwam in de rubriek Het andere gezicht op het goede idee om een opvallende affaire van de laatste weken tegen het licht van een nadere analyse te houden. Het ging om de hoogst merkwaardige zaak van dominee Van Drimmelen, die in de gereformeerde kerken een aardverschuiving veroorzaakte met zijn verzonnen bekentenis dat hij een pedofiel was. Op die manier, zo bleek later, wilde de dominee ene Ad. B., een van pedofilie verdachte pastoraal werker, te hulp snellen.

Vooral Paul Schnabel, hoogleraar volksgezondheid, plaatste enkele nuttige kanttekeningen bij deze affaire. ,,Men kende elkaar goed'', zei hij, ,,en het blijft moeilijk je je vriend in zo'n rol (van pedofiel) voor te stellen. Je solidariseert je met hem.'' Het had volgens hem ook met het traditionele beeld van de mannelijke seksualiteit te maken. ,,De seksualiteit neemt bezit van hem, hij kan er geen weerstand aan bieden.'' Er vindt een omkering plaats, aldus Schnabel. De dader wordt zielig en de schuld wordt - net als vroeger bij verkrachting - bij het slachtoffer gelegd.

De uitzending bevatte enkele archiefbeelden met verbazingwekkende uitspraken. Zoals van dominee Vissenga, de inmiddels afgetreden voorzitter van de Gereformeerde Synode, die zei: ,,Het gaat om liefde, het staat allemaal op één lijn: de liefde tussen man en vrouw, tussen homoseksuelen en tussen pedofiel en kind.''

Het deed mij denken aan het optreden van de Rotterdamse dominee Hans Visser die het onlangs bij Barend & Witteman ook al zo enthousiast voor de pedofiele medemens opnam, alsof het een aan zijn doodsbed gekluisterde junk betrof die we zijn laatste shot wilden onthouden. ,,Niemand heeft recht op seksualiteit'', stelde Schnabel. ,,De anderen die je erbij nodig hebt, moeten het ook willen.''

Een halfuurtje zendtijd voor de nabeschouwing van zo'n affaire - dat is nog te doen. Maar in het nieuwe TROS-programma De beslissers willen ze in dertig minuten te veel van het goede: universele thema's worden in zulk hoog tempo afgegraasd dat je je na afloop buiten adem afvraagt waar je nu eigenlijk naar gekeken hebt. Michiel Bicker Caarten is een kundige gespreksleider, maar hij moet oppassen voor het W.L. Brugsma-effect: veel gewichtigdoenerij met allerlei internationale grootheden, maar uiteindelijk weinig wol.

Gisteren werd het nieuwste boek van Francis Fukuyama even ondersteboven gehouden. De auteur mocht het zelf samenvatten. Het schijnt erop neer te komen dat het fenomeen van de werkende vrouw een grote sociale ontwrichting veroorzaakt. Het aantal kerngezinnen neemt af, pa verdwijnt uit beeld en de jeugd schuimt de straat af.

Cisca Dresselhuys en Iteke Weeda namen in een discussie met Hirsch Ballin kritisch afstand van het boek. Weeda: ,,Het is een heel masculiene visie. Hij zegt dat de vader weg is, maar dat was juist in de jaren vijftig het geval.'' Dresselhuys: ,,Hij vindt het in Japan allemaal zo fijn geregeld, maar daar wordt de vrouw razend onderdrukt.'' Hirsch Ballin nam een voorzichtige tussenpositie in: niet oneens met Fukuyama, maar ook niet helemaal eens. Het klonk, hoe zal ik het zeggen, niet écht masculien.