NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Er gaat niets boven een versgebakken schandaal. Heerlijk. Het water loopt ons overvloedig in de mond, het leven krijgt weer zin.

Kijk de burgemeester van Groningen eens spartelen. Wat zielig voor de man en zijn gezin, hij zal zich toch wel een beetje kunnen groothouden als hij de raadzaal binnenkomt? Daar is ie. Hij gaat zitten en zegt met een vlug lachje tegen de fotografen: ,,Sta ik er een beetje mooi op, jongens?'' Applaus in de huiskamers: Ouwerkerk laat zich niet kennen.

Intussen danst de voltallige redactie van CNN op de bureaus van het Amerikaanse hoofdkantoor. De president is vreemdgegaan, en nog wel 'in' het Witte Huis! De euforie is onbeschrijflijk. Het schalt door de burelen: ,,Watergate! Impeachment! Perjury! Tapes!'' Bernie Shaw valt Ted Turner om de hals, en Wolf Blitzer, vergeten correspondent in Washington, richt zich krakend op uit de mottenballen: ,,A lot of stuff is going on here...''.

Bureauchef Shaw behoudt zijn tegenwoordigheid van geest. De ingehouden dramatiek van zijn beginzin mag er zijn: ,,Als dit waar is, is het de zwaarste beschuldiging tegen een president sinds Watergate.''

We krijgen een flits van een radio-interview met Clinton te horen. Was u woedend, vraagt de interviewer. Clinton: ,,I was. I was.'' Zijn stem klinkt dun, aangeslagen. Even later zien we een interview dat Jim Lehrer enkele uren eerder met de president heeft gehad. ,,Had u een onfatsoenlijke relatie met Monica Lewinsky?'' vraagt Lehrer. ,,Er is geen seksuele relatie'', zegt Clinton. Lehrer: ,,Dus u had geen onfatsoenlijke relatie?'' ,,Er is geen onfatsoenlijke relatie'', zegt Clinton.

Het lijkt een pertinente ontkenning, maar dan meldt Blitzer zich opgewonden uit Washington. Hebben we goed gehoord wat de president daar precies zegt? Advocaten hebben hem er zojuist op gewezen dat Clinton steeds in de tegenwoordige tijd spreekt: er is geen relatie.

Er ontspint zich een levendig taalkundig debat met andere deskundigen. Heeft de president het bewust zó gezegd, of was het zijn normale manier van spreken? Centrale presentatrice Judy Woodruff roept: ,,Ik hoor nu net dat hij ook ergens gezegd heeft: ,,There wasn't...'' Ze belooft ons het verder te laten uitzoeken.

De nieuwsmachine van CNN is nu op volle toeren. Politieke analisten buitelen over elkaar, ze voeden de kijker met speculaties, interpretaties van speculaties en weerlegging van elkaars interpretaties. Iedereen glimt van enthousiasme.

,,Ik heb na Watergate niet meer zo'n razernij meegemaakt'', zegt David Gergen, ex-adviseur van Clinton. ,,Ik begrijp de gretigheid van de pers: het is een rijk, maar deprimerend verhaal.''

Het driftige commentatortje Robert Novak kraait van verre: ,,Ik heb al republikeinen gesproken die in extase zijn. Dit zijn buitengewoon zware beschuldigingen!''

Een schrijver van een boek over media-hypes komt ons waarschuwen: achteraf blijkt altijd een kwart van het nieuws, verspreid in de eerste week na de onthulling van een schandaal, onjuist te zijn. We rekenen het snel om: hoe schadelijk kan drie kwart van een onfatsoenlijke relatie voor de president zijn? Hard nieuws blijft verder uit. Van Monica Lewinsky krijgen we alleen een foto te zien, maar het is genoeg om de fantasie aan het werk te zetten. Is het denkbaar dat Clinton... Ja, dat is denkbaar.

Blitzer komt ons melden wat Clinton gezegd zou hebben op het antwoordapparaat van Lewinsky: ,,Ik miste je'' en ,,Ik kon niet met je in contact komen''. De bandopnamen zouden nog bestaan. Wat hebben Amerikaanse presidenten toch met bandopnamen? Gaat nu ook Clintons politieke leven ervan afhangen?

Woodruff geeft een boodschap van het Witte Huis door: de president heeft in één interview wel degelijk de verleden tijd gebruikt. Dat is even slikken, maar we laten ons er niet door ontmoedigen. Geen spannender wereld dan een onfatsoenlijke wereld.