NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 52 theaters.

Al Pacino als de baarlijke duivel

Door HANS BEEREKAMP
De duivel heeft het maar makkelijk in New York aan het einde van het tweede millennium. Niet alleen vormt zijn lifestyle min of meer het model voor begerige en cynische materialisten die naar wereldse macht en lust streven, gebrek aan bijbelvastheid en historische eruditie bij de potentiële slachtoffers garanderen dat een flinterdunne vermomming nog niet tot ontmaskering hoeft te leiden.

Wanneer de briljante jonge advocaat uit de provincie (Keanu Reeves) voor het eerst kennismaakt met de hoogste baas (Al Pacino) van het New-Yorkse kantoor dat hem een ongelooflijk contract biedt, doet de naam John Milton geen belletje rinkelen. Van Faust, Mefisto en Gretchen heeft de gretige strafpleiter, gespecialiseerd in het vrijpraten van schuldige snoodaards, ook nog nooit gehoord. Kennelijk is Reeves' personage ook niet bekend met de films The Firm en Rosemary's Baby, waarvan The Devil's Advocate soms een verbazingwekkende kruising vormt. Het opzichtige open haardvuur in de kale wand van Miltons kantoor had een signaal kunnen zijn, of anders toch op z'n minst het feit dat in Pacino's wolkenkrabber alle talen van de wereld door elkaar gesproken worden. Ook zonder de gedachte aan Babel moet zoiets voor een religieus opgevoede redneck toch op verdachte hoogmoed lijken.

Het gebrek aan originaliteit van het scenario van de door Taylor Hackford (An Officer and a Gentleman, Against All Odds) geregisseerde film wordt ruimschoots gecompenseerd door andere attracties, zoals een fraaie en efficiënte elliptische behandeling van de talloze rechtzaken, behoorlijk griezelige en toch subtiele trucages, die het gezicht van een vileine echtgenote van een carrièreadvocaat plotseling in dat van een demoon doen veranderen, en vooral de rol van Pacino als Satan. Subtiel kun je zijn acteerwerk dit keer niet noemen: hij fleemt, schmiert, grijnst, teemt, gromt, hoont en fluistert zoals het een baarlijke duivel betaamt.

Ook de ontknoping, met een paar aardige plotwendingen en de verplichte suggestie van herrijzenis van het Kwaad in de laatste minuut, nadat het definitief verslagen leek, beantwoorden aan de klassieke regels van het quasi-realistische horrorgenre. The Devil's Advocate geeft aanleiding tot schuldbewust plezier: het is geen briljante film, we hebben het allemaal al eens eerder gezien en toch lopen de rillingen soms weer over je lijf. Amusement volgens het boekje, met inbegrip van het bij de toeschouwer vooronderstelde wantrouwen jegens kosmopolitische hybris, wat wil een mens soms nog meer in de bioscoop dan het aloude verhaal in wellustige nieuwe verpakking?