NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Christiane Amanpour, CNN's sterverslaggever, had voor de zekerheid maar een blauw sjaaltje over haar zwarte haar geknoopt. Ze mocht de Iraanse president Khatami interviewen - diens eerste interview met een Amerikaans station.

Amanpour deed ook in ander opzicht haar uiterste best. Ze stelde pittige vragen over het verleden, maar het mocht weinig baten. Khatami bepleitte voortdurend 'de dialoog', terwijl hij op elke vraag in een lange monoloog uitbarstte. Nee, dat verbranden van Amerikaanse vlaggen was niet zijn persoonlijke hobby, maar het was heus niet bedoeld als een belediging van het Amerikaanse volk. Trouwens, al dergelijke incidenten 'moeten geanalyseerd worden binnen hun eigen context'. En werd het niet eens tijd dat er een einde kwam aan die Amerikaanse 'koude-oorlogsmentaliteit'?

Op termijn zullen dergelijke interviews wel hun (diplomatieke) uitwerking hebben, maar voor de tv-kijker betekenen ze barre verveling. Er werd in enkele andere programma's met meer vrucht teruggeblikt. De RVU nam met de ex-militair Spijkers diens hemeltergende ervaringen met Defensie door. Spijkers nam het in de jaren tachtig op voor de weduwe van een militair, die bij de ontploffing van een mijn was omgekomen. Het is een inmiddels klassieke zaak - een speelfilm waard - maar de huidige stand van zaken kende ik niet: Spijkers is nog steeds niet schadeloos gesteld door Defensie, hoewel hem dat wel officieel beloofd is. En met de weduwe is evenmin een toegezegde schikking getroffen.

,,Ik blijf het de moeite waard vinden dat ik me heb ingezet, ook al vind je dat misschien raar'', zei Spijkers tegen de interviewer. Je eigen leven ruïneren om een ander aan zijn recht te helpen: het is meer ongewoon dan 'raar'.

Onversneden morele verontwaardiging zagen we ook nog even opgloeien bij Frank McCourt, de 67-jarige Ierse schrijver, aan wie de humanistische televisie een portret wijdde in een serie over 65-plussers. McCourt debuteerde op hoge leeftijd met zijn eerste boek 'De as van mijn moeder' dat meteen een internationale bestseller werd. Ik heb het nog niet gelezen, maar ga dat na dit portret snel doen, want de passages die McCourt voorlas, gingen door merg en been.

De cameraploeg nam hem mee naar de plekken uit zijn armoedige Ierse jeugd, terwijl McCourt navrante herinneringen ophaalde aan bijvoorbeeld de katholieke kerk. ,,De kerk vond dat vrouwen moesten vrijen als hun man daar zin in had. Er was een vrouw - vijftien jaar getrouwd, drie kinderen - tegen wie de priester zei: 'Drie kinderen, is dat alles?' Ik heb priesters op hun gezicht willen slaan, kerken willen platgooien met bommen, maar die gevoelens heb ik niet meer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.''

Enige verbittering was er ook bij Jan de Boer, in de jaren zeventig en tachtig bekend als directeur van de Sociale Dienst van Leeuwarden. De KRO interviewde hem als eerste in Retourtje '60, een programmaserie over mensen die in de jaren zestig grote idealen hadden. De Boer nam het op voor de onderkant van de samenleving, maar liep vast toen er steeds meer bezuinigd moest worden. Hij nam ontslag en woont nu in Frankrijk, vanwaar hij constateert dat de zwakkeren in Nederland het moeilijker hebben dan een poos geleden. De KRO-interviewer, Maritte Braspenning, maakte het hem iets te gemakkelijk. Want De Boer beaamde dat hij de kleine sociale fraude altijd door de vingers had gezien - zelfs had bevorderd -, maar hij leek niet te beseffen dat hij daarmee de latere bezuinigingen over zijn dienst en zijn cliënten had afgeroepen.

De VPRO complementeerde deze pseudo-nostalgische avond met een schets van de altnernatieve Amsterdamse kunstscene uit de jaren tachtig. ,,De regering omver, andere kunst, alles moest anders'', herinnerde Peter Klashorst zich. Tegenwoordig schildert hij heel realistisch en analyseert hij zichzelf tamelijk onbarmhartig: ,,Ik heb nooit in mijn werk geloofd, vind het waardeloos, maar het is de neerslag van mijn bestaan.''

,,Sommigen gaat het goed, anderen zijn heel burgerlijk geworden'', zei kunstenares Sonja Oudendijk.

Dit hadden we vaker gehoord.