NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Tot de dood ons scheidt

LARISSA PANS
Een week voor zijn dood ontmoet ik hen op een debat over studiefinanciering. Zij heeft net de discussie geleid en we praten wat na. Hij komt haar ophalen na afloop, en ik schud hem de hand. Over tien dagen treedt ze weer op. Ze zal het forum op het Onderwijsfestival van de Landelijke Studenten Vakbond leiden. Ik maak met haar een vervolgafspraak voor het festival en Andrée van Es en Maarten van Traa vertrekken.

Een week later, vlak voor enen 's nachts, ruim ik mijn kamer op. Met de radio op de achtergrond maak ik in gedachten een activiteitenlijstje voor de rest van de week. Morgenochtend naar Andrée om het debat voor te bespreken. Ik wil net de radio uitzetten als de ANP-tune begint. Nog even het nieuws luisteren.

Het eerste bericht brengt de onheilstijding: Maarten van Traa is geslipt op de ringweg en daarna overleden. Ik bel mijn bestuursleden, ik geloof er niks van. Het is waar. 's Ochtends bel ik de afspraak af. De festivalflyer heeft Andrée al. Fluorescerend groen met roze letters.

Het gaat over de relatie tussen student en instelling. De titel: 'Het LSVB-Onderwijsfestival Tot de Dood ons scheidt'. Hoe cru.

Ik denk terug aan de korte ontmoeting van een week geleden. Ik bedacht me toen dat ik ze zo goed bij elkaar vond passen. Ik ken ze allebei nauwelijks, maar het blijft me die nacht en de dagen erna bezighouden.

De volgende ochtend zie ik in een kiosk op weg naar kantoor de Telegraaf liggen. De voorpaginafoto van een aan zijn auto vastgeklonken Maarten van Traa is misselijkmakend. Het haalt in één klap alle mooie beloftes over een morele gedragscode voor paparazzi onderuit.

Ik verbaas me erover dat dit nieuws me aangrijpt. Meestal voel ik me niet zo betrokken bij de dood van beroemde mensen. De massale aandacht voor de dood van prinses Diana bijvoorbeeld vond ik wat overdreven. Zoveel rouw voor een persoon die zo weinigen persoonlijk kenden. Ik heb de begrafenisplechtigheid niet eens gezien. Nu zit ik wél voor de televisie. Mijn bestuursleden en ik kijken naar de herdenkingsdienst van de Kamer voor Maarten van Traa.

De hele dienst wordt uitgezonden, gelukkig zonder onderbroken te worden door reclame. De toespraken lijken geen standaard praatjes, maar komen authentiek over. Geen zinnen die op de automatische piloot worden uitgesproken, maar met af en toe stiltes of momenten van twijfel er tussen. Van de inhoud van de toespraken herinner ik me weinig, het is meer de sfeer die me bijblijft.

Een matte, teneergeslagen stemming in een Tweede Kamer vol luisterende mensen. De interruptiemicrofoons staan doelloos in het midden van de zaal. Af en toe zoomt de camera in op Andrée, die ineengedoken in een hoek luistert. Ze leunt tegen de muur, heeft haar hand voor haar mond geslagen.

Het is een van de weinige momenten dat een televisie-uitzending me het gevoel geeft dat ik er zelf bij ben.

Larissa Pans is voorzitter van de Landelijke Studenten Vakbond