NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

GERWIN TAMSMA
Postman, de tweede film van de Chinese regisseur He Jianjun, is vergeleken met Kieslowksi's Dekaloog, in het bijzonder met diens A Short Film About Love. De reden daarvoor schuilt in de muziek van Chen Xiangyu, in He's enigszins afstandelijk onderzoekende stijl van filmen en in het onderwerp: het leven in een trieste buitenwijk, die wrang genoeg de Wijk van het Eeuwige Geluk heet.

In die wijk is de oude postbode ontslagen toen duidelijk werd dat hij de brieven opende. Zijn positie wordt ingenomen door de Xiao Dou, een verlegen jongeman die al snel dezelfde gewoonte aanneemt. Langzaam maar zeker, geopende brief na geopende brief, leren we de liefdes en levens van de buurt kennen. Postbode Xiao gaat zich bemoeien met die levens. Een hoertje probeert hij met anonieme brieven op andere gedachten te brengen, en van een homoseksuele jongen die smachtend wacht op nieuws van zijn minnaar houdt hij de brieven achter. Ook Xiao zelf heeft geheimen. Hij deelt met zijn zuster een appartement. Zij probeert hem aan de vrouw te brengen, maar wanneer ze zelf getrouwd is, mondt hun relatie uit in een incestueuze liefdesscène. Het verhindert dat hij zelfs maar probeert een vervolg te geven aan de verleidingen van het nadrukkelijk beschikbare frankeermeisje.

He filmt afgebladderde muren en volgt met de camera elektriciteitsdraden naar lege pleinen, waterleidingen naar donkere stofnesten. Daar liggen de gevoelens van de gemiddelde buitenwijk-Chinees, lijkt de cynische mening van He, die met zijn film weinig vrienden bij de Chinese bureaucraten heeft gemaakt.

Het belangrijkste advies dat men een televisiekijker mee kan geven is wel de tv goed hard te zetten. Het hoogtepunt van de film, die overigens prachtig gefotografeerd is, staat op de geluidsband: het frankeermeisje heeft het brieven stempelen tot een ware kunst verheven.

Postman (He Jianjun, 1994, China), NPS, zondag, Ned.3, 14.00-15.38u.