NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
De kijkavond stond in het teken van de vrouw, ook al leken de mannen zich er niet van bewust.

Tijdens de loting voor het wereldkampioenschap voetbal in Frankrijk vierden de mannen hun eigen, ijdele feestje met de helden als middelpunt. Ook Kluivert was erbij, alsof er niets aan de hand is. Het Nederlandse thuisfront juichte om de gelukkige loting, maar ondertussen tikte - buiten de sportprogramma's - de tijdbom onder Kluivert, en daarmee onder het Nederlands elftal, wreed verder.

Ivo Niehe had Mariëlle Boon - die beweert door Kluivert en drie andere mannen te zijn verkracht - en haar advocaat A. Moszkowicz te gast. Moszkowicz lijkt zeker van zijn zaak, hij staat Boon gratis terzijde, 'omdat hij volstrekt gelooft in haar verhaal'. Niehe vroeg: ,,Het feit dat die jongens hun verhaal veranderd hebben: eerst was er niets gebeurd, toen weer wél, maar met toestemming van haar - kan dat als steunbewijs dienen?''

Moszkowicz: ,,Dat kan zelfs de beslissende factor zijn.''

Niehe: ,,En dan de taxichaffeur die nu wél iets durft te zeggen.''

Moszkowicz, geïrriteerd: ,,Onkunde van de journalistiek. Die chauffeur had die verklaring (dat Boon onvrijwillig is meegenomen) al afgelegd. Het is niets nieuws.''

Kluivert lijkt in big trouble, en als er inderdaad een vervolging begint, komt Hiddink wéér voor de vraag te staan of hij hem nog wel kan selecteren.

De IKON toonde onder de titel Gevecht om het aanrecht een Canadese documentaire over de ongelijke machtsstrijd in veel gezinnen. Het was overal hetzelfde liedje, ook bij een Japans gezin: vrouwen deden thuis het meest, ook als ze buitenshuis werkten. ,,Ik wacht tot de wc vies is'', zei een man. ,,Maar dan heb ik het al gedaan'', zei zijn vrouw. Een andere vrouw: ,,Het blijft knokken.''

Volgens een hoogleraar sociologie zijn die paren het gelukkigst die de taken het eerlijkst verdelen. ,,Het is het kip-en-ei-verhaal. Als man en vrouw elkaar mogen, doen ze meer voor elkaar.''

Eén vrouw beweerde dat het haar erotisch opwond als haar man zich aan het huishouden wijdde. ,,Het geeft een intiem gevoel. Stofzuigen als voorspel.''

Samen de afwas doen, kan ik haar ook aanraden. De handen nog nat van het sop, het afwasborsteltje als sprankelend symbool, de keukenmat de ideale, ruwe ondergrond.

Tot zover kon ik, als man zijnde, nog alles begrijpen, maar toen brak Levenslied aan met Karin Adelmund en Adelheid Roosen. Adelmund is nog wel te volgen, ook al moet je er soms érg je best voor doen bij zinnen als: ,,Beelden die reproduceren waar ik juist kracht aan probeer te geven die men als kwetsbaarheid teruggeeft...''

Ze raakte beter op dreef toen ze de positie van de vrouw schetste: ingesloten in een paskamer met spiegels die een beeld weerkaatsen waaraan ze niet kan voldoen. Nooit is het goed: niet als je niet werkt, niet als je wél werkt et cetera.

Helaas begon Adelheid Roosen toen, vanwege de zaak-Gümus, onze 'falende democratie' op te heffen. ,,Er zou na de democratie, ook al weten we de nieuwe vorm nog niet, toch een puntje puntje kunnen komen dat een nóg helderder, uitgekristalliseerdere vorm is, en nou heb ik het gevoel bij Gümus alsof het een soort perverse beweging is van de democratie, en alsof er een soort stilstand komt, alsof het systeem zichzelf niet verschoont, in de zin van verheldert, in de zin van uitkristalliseert. Ik denk dat die hele democratie toch ook weer naar een ander plan kan worden getild, dat is toch ook de plicht als je hem zoveel eeuwen hebt.''

,,Helemaal mee eens'', zei Adelmund onverstoorbaar.

Ik aarzel, maar dat komt misschien ook omdat ik nog verstrikt ben in een eerdere zin van Roosen: ,,En wat ik de hele tijd probeer uit te leggen is dat ik zoveel eonen verstand heb gebruikt, en voor mijn gevoel daar zoveel van heb, dat ik mijn verstand nu gebruik om mijn gevoel te gebruiken.''

Zodra ik hier met mijn verstand (of mijn gevoel) bij kan, zal ik het laten weten.