NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Wat is het ergste dat twee jongetjes van een jaar of tien, twaalf kan overkomen? Moeder dood, vader sjacherijnig, er woedt een wereldoorlog aan de andere kant van de aardbol en dan moet je tot overmaat van ramp ook nog eens bij je harteloze grootmoeder in New York op bezoek. Nee erger nog: je moet er blijven want papa gaat een baan zoeken in de oorlogsindustrie. Of nóg erger: dat die grootmoeder een snoepwinkel heeft waar de meest wellustige toffees, zuurtjes, gomballen, kaneelstokken, toverballen en caramelrepen liggen te glinsteren en schitteren en dan nooit iets lekkers krijgen?

De begintitels zijn nog maar nauwelijks afgelopen of de toon van Lost in Yonkers (1993) is gezet: het is een humoristische coming of age-film waaraan enig melodrama niet vreemd is. Regisseuse Martha Coolidge (1946) is een van de weinige vrouwelijke filmmakers die zich al ruim twintig jaar staande houdt in Hollywood. Van haar gestage productie bereikten de afgelopen jaren slechts Rambling Rose (1991) en Angie (1994) de Nederlandse bioscopen. Ondanks de overeenkomst met die eerste film werd Lost in Yonkers hier niet uitgebracht en dat is jammer want de filmadaptatie van Neil Simon's gelijknamige, met een Pulitzer Prize bekroonde toneelstuk is zeker de moeite waard.

Cooligde staat vooral bekend om haar subtiele acteursregie en de aandacht die zij schenkt aan de karakterontwikkeling van haar personages. Irene Worth als de verzuurde oude vrouw en Mercedes Ruehl als tante Bella die de nodige frivoliteit in het leven van de jongens weet te brengen hernamen hun rollen uit de theaterversie (waarvoor zij al eens met een Tony Award waren bekroond). Richard Dreyfuss liet al zijn schattige charme los op het personage van de in ongenade gevallen oom Louie en zelfs de twee jongens laten gesteund door veel voice-overs heel aardige acteerprestaties zien. De kroon spant echter Ruehl, als Bella is zij het ene moment overgeleverd aan diepe droevenis, het andere hyperactief en geëxalteerd. In haar eentje vertegenwoordigt zij alle miscommunicaties die tussen mensen kunnen bestaan: ze vat de meest serieuze uitspraken op als grapjes en neemt mensen letterlijk op de verkeerde momenten. 'Wat een schattige baby', babbelt ze tegen de moeder van een kale en grijnzende boreling. 'Hij is sprekend mijn man', zegt de jonge moeder trots. 'Ziet jouw man er zo uit?', vraagt Bella zich af. Ze kijkt nog maar eens wat beter naar de zuigeling.

Lost in Yonkers (Martha Coolidge, VS, 1993), BRTN2, 20.30-22.19u.