NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

KESTER FRERIKS
Veel menselijke toestanden, daarover gaat de BBC-dramaserie De Fuik (oorspronkelijke titel: A Mug's Game).

Aan de Schotse kust ligt een klein stadje, waar de bevolking leeft van de visvangst en vooral van de enige industrie die het rijk is, een visverwerkingsbedrijf. Juist dat bedrijf komt in nood en wordt overgenomen door een multinational, See Queen. Een crisismanager wordt naar het dorp gestuurd om orde op zaken te stellen.

Hij is de tegenspeler van Kathy (Michelle Fairley), vrouw van een werkloze man en moeder van tegenstribbelende kinderen. Alles in haar leven heeft met haast en onrust van doen; 's morgens is ze al in rep en roer om de kinderen te wekken, het ontbijt klaar te maken en dan moet ze, quick quick quick, naar haar werk, waar ze aldoor te laat verschijnt. De crisismanager dreigt met ontslag.

Intussen is een tweede man in het spel gekomen, die banden met de IRA heeft. Hij is op de vlucht. Langzaam ontwikkelt zich een drama van afhankelijkheid en genegenheid, trouw en verlangen naar een nieuw leven, nieuwe impulsen.

Het is een drukke film, deze Fuik. In hoog tempo volgen de scènes elkaar op. Zeker de opnamen in het verwerkingsbedrijf zijn tuimelend snel. Kathy en haar collegae praten onophoudelijk terwijl ze met scherpe messen de zachte vissenbuiken opensnijden. Hun lot hangt aan een zijden draadje.

Regisseur David Blair geeft niet het innerlijk weer van de personages. Als toeschouwer blijf je aan de buitenkant. Misschien wekt hij hierdoor wel de suggestie dat de opnamen gemaakt zijn naar het leven, maar dan ontbeert datzelfde leven toch de introspectie en het mijmeren.

Het sociaal-realisme van De Fuik was erg gebaat geweest bij meer uitvergroting en detaillering. Michelle Fairley als Kathy heeft de uitstraling van een gevoelig kind van de middelbare school. Ik kon aan haar niet zien of ze zich thuisvoelt in de rol, er overheerst de plichtmatigheid van het acteren en van het uitbeelden van emoties.

Bij een goede film vergeet je de aanwezigheid van de camera. Bij deze beelden werd ik me telkens weer heel bewust van het alziende oog van de camera. Ik zag de camera bij de opnamen staan, en zoiets is een slecht teken.

Met dit eerste deel wordt eigenlijk pas een opstap gemaakt voor de andere drie delen uit de serie, waarin de personages meer gestalte en contour krijgen. Zo blijkt McCaffrey, de man die de reorganisatie ter hand neemt, heimelijk verliefd te zijn op Kathy en vindt hij in Con, de IRA-man, zijn concurrent. Deze laatste deelt met Kathy eenzelfde passie: die voor Schotse folkmuziek. Kathy probeert het duistere en gewelddadige verleden van Con te doorgronden en raadt hem aan naar het conservatorium te gaan.

Steeds meer nadert deze serie de stijl van een soap. Het huwelijk van Kathy en haar werkloze man staat op springen en het bedrijf wordt gesaboteerd: de vis wordt dood in de netten aangetroffen. Er vindt nog een dramatische boottocht van Kathy's zoon plaats, waarbij zijn schip enorme averij oploopt. Op deze manier krijgt de titel, De Fuik, steeds meer symbolische betekenis; niet alleen worden de vissen in een fuik gevangen, ook de personages raken in hun leven steeds meer verstrikt in de fuiken, die het lot voor hen uitzet en waarin zij, nietsvermoedend, zwemmen.

Kathy is het toonbeeld van goede bedoelingen en desondanks, en tegen haar wil in, ontstaan er om haar heen twistpunten. Zo worden twee mannen verliefd op haar, haar baas en Con, en wie moet ze kiezen?

Haar loyaliteit is uiteindelijk de kern waarom de film draait.

De Fuik (A Mug's Game), Ned.1, 21.44-22.37u.