NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Hoe voorkomen we dat Aart Zeeman, de NCRV-presentator van Netwerk, bij de volgende aflevering over prinses Diana in snikken uitbarst? Dit kan niet meer lang goed gaan. Gisteravond zat de arme jongen al een half uur lang te vechten tegen de tranen. Als we hem op de dag van de begrafenis laten werken, komt de vloer van de studio blank te staan.

Zeeman hoort tot de categorie presentatoren die vinden dat de tragiek van een gebeurtenis constant op hun gezicht moet worden weerspiegeld. Het is een benadering, in hun ogen misschien zelfs wel een professionele, maar mij doet het vooral denken aan langdurige oefeningen voor de spiegel.

Inmiddels is de maand september begonnen, een feit waaraan men bij de publieke omroepen nog erg moet wennen. Misschien ontwaken ze door de dood van Diana eindelijk uit hun zomercoma, maar tot dusver doen ze - NOS en omroepen - niet veel meer dan elkaar de schuld geven van het journalistieke debacle van zondag, toen ze ruim baan maakten voor RTL.

IJver kun je de commerciëlen niet ontzeggen. Zij begonnen gisteren al meteen met een aantal nieuwe programma's waarmee ze zich de komende maanden willen profileren. RTL 4 zendt elke avond vanaf half elf een nieuws- en actualiteitenprogramma - met veel misdaad, show en sport - uit, en sluit de avond af met een 'late night show' van Peter Jan Rens. Veronica bracht de eerste aflevering van De hunkering, een wekelijkse datingshow van Theo van Gogh.

Wat mij bij deze programma's vooral opviel, was het hoge flatulentiegehalte van beelden en dialogen. Rens begon zijn programma met beelden van een kakkend kindje op een Fins strand, en later mochten we de volgende dialoog optekenen met gast Robert Long.

Long: ,,Ik bewonder je dat je dit durft. Ik zou hele bakken met knikkers hebben gescheten.''

Rens: ,,Je weet niet wat er hier onder mij ligt.''

Theo van Gogh konden we tweemaal aan een kandidate horen vragen wat haar reactie zou zijn als haar minnaar al tijdens de eerste nacht 'een wind onder de lakens liet'.

Viel er verder nog wat te beleven aan deze programma's, toen de darmgassen een beetje waren opgetrokken? Ik zou niet weten wát. Rens maakte een onbedoelde parodie op een late-night-talkshowmaster ´ la Letterman en De Leeuw. Alles waarin zij goed zijn, ging bij Rens fout. Het belangrijkste talent van zo'n gastheer moet zijn dat hij een soort ontspannenheid kan suggereren. Hij kletst en dolt wat met een air alsof hij toevallig even langskwam en toen merkte dat we thuis een beetje Zeeman-achtig zaten te somberen. Kom op, jongens - laten we nog even wat lachen voor het slapen gaan, het leven is al kort genoeg. Rens mist zo ongeveer alles wat voor zo'n benadering vereist is. Hij staat stijf van de zenuwen, is niet gevat genoeg en heeft geen idee hoe hij een studiogesprekje moet voeren. Hij verzekerde ons tot drie keer toe dat zijn programma live is, in tegenstelling tot dat van zijn concurrenten, maar het is vermoedelijk juist die directheid van de uitzending die hem de stuipen op het lijf jaagt.

Wat vooral verbazingwekkend is aan zo'n programma, is de volstrekte ideeënloosheid. Niets leuks en verrassends was er bedacht. Zeuren over de dood van Diana (tegen een toeschouwer: ,,Hoe komt dat nu op u over?''), het zoveelste gesprekje met roddelfotograaf Joop van Tellingen en Hummie van de Tonnekreek (is er nog een omroep die over Diana een programma durft te maken zonder háár), straatinterviewtjes over Kluivert.

Theo van Gogh vertelde ons tevoren in interviews dat zijn datingprogramma 'met een knipoog' is gemaakt. Een knipoog naar wie? Naar zijn vrienden en kennissen die anders mochten gaan denken dat Theo bij Veronica nu wel héél erg aan het hoereren is geslagen? Het leek wel alsof hij zich bij voorbaat wilde excuseren.

Ik hoop voor hem dat zijn vrienden het hebben kunnen uitkijken. Mij lukte het niet helemaal, want 'De hunkering' was vooral melig, humorloos, saai, saai, saai. Een programma dat in al zijn winderigheid perfect bij Veronica past.