NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Razend moet Orson Welles zijn geweest toen hij Touch of evil voor het eerst geprojecteerd zag. De regisseur was de film begonnen met een kunststukje, een minutenlang shot van de camera die over de straten beweegt, tot hij uiteindelijk stilhoudt op de kofferbak van een auto, die meteen ontploft. Typisch Welles, die vanaf de eerste seconde wilde bewijzen dat hij nog altijd de geniale regisseur van Citizen Kane was. Typisch van de Hollywoodbazen ook om zo'n shot maar flauwekul te vinden. Ze hadden eerst, vergeefs, aan Welles voorgesteld erin te knippen. Bij de vertoning bleek dat ze ten slotte eigenhandig de titelrol over de openingsbeelden hadden laten lopen.

Welles had twaalf jaar ervoor zijn laatste Hollywoodfilm gemaakt en was sindsdien dolende. Altijd op zoek naar projecten, altijd strooiend met titels van films die nooit gemaakt zouden worden. Voor Hollywood was hij vooral een dure lastpost, die misschien wel heel mooie films maakte, maar nooit erg rendabele. Touch of evil (1958) was een zeer bescheiden project en misschien dat Universal het daarom met Welles aandurfde. Er wordt ook wel beweerd dat hoofdrolspeler Charlton Heston hem had voorgedragen.

Maar Welles was geen bescheiden filmmaker. En Touch of Evil lijdt daar aan, bezwijkt onder Welles, zowel onder Welles-de-regisseur als Welles-de-acteur. Vanaf het eerste moment dat Hank Quinlan, de corrupte politiechef van het zuidelijke grensstadje in beeld komt, is duidelijk dat hier iets fout zit. Welles-de-acteur, op dat moment zo'n 150 kilo zwaar, torst zichzelf in beeld, en Welles-de-regisseur filmt dit gevaarte nog eens van onderaf met een groothoeklens. Zo wordt een gewone schurk het Kwaad in persoon.

Het verhaal had het niet nodig gehad. De pasgetrouwde Mexicaanse politieman Heston is met zijn Amerikaanse vrouw (Janet Leigh) op huwelijksreis en raakt betrokken bij de oplossing van de bomaanslag uit beeld één. Sheriff Welles houdt er simpele opsporingsmethoden op na. Als hij denkt dat een Mexicaanse schoenverkoper de dader is, voorziet hij die gewoon van een corpus delicti. De strijd tussen die twee was spannend genoeg geweest, zeker in de broeierige atmosfeer die Welles opriep en met de prikkelende zijlijnen (Heston die bij alle drukte zijn huwelijk maar niet kan consumeren, de aanranding van Leigh, Marlene Dietrich in een merkwaardige rol als waarzegster). Welles domineert de film als een kathedraal een boerendorpje. Mooi is het allemaal wel, maar het galmt zo.

Touch of evil (Orson Welles, 1958, VS). Duitsl.3-West, 23.16-1.00u.