NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Vier verschillende versies van dezelfde schrijver

Door BIANCA STIGTER
VENETIE, 27 AUG. Venetië komt niet voor in Deconstructing Harry, de nieuwe film van Woody Allen die vanavond het Filmfestival in die stad opent. De regisseur is zelf ook niet aanwezig; hij stuurt vanuit New York slechts een gefilmd welkomstwoord naar het Palazzo del Cinema op het Lido. Toch is Allen tijdens de 54ste aflevering van het festival wel in Venetië, zeeziek in een speedboot zelfs, en zeurend in een gondel, en met Soon-Yi Previn in een badjas aan het ontbijt, discussiërend over de kwaliteit van de douche.

De intieme beelden komen uit Wild Man Blues, een documentaire die de Amerikaanse regisseuse Barbara Kopple maakte over de tournee van klarinettist Allen en zijn jazzband door Europa. Gisteren werden beide films al vertoond, en het was soms moeilijk om verschil te maken tussen de film-Allen en de documentaire-Allen: de regisseur is als zichzelf vaak net zo charmant vervelend en grappig als hij als acteur is. 'Thank God he doesn't speak English', zegt hij bijvoorbeeld na een beleefdheidsontmoeting met de burgemeester van Venetië.

In Deconstructing Harry speelt Allen een schrijver met een writer's block en een ingewikkeld seks- en liefdesleven. De film, die buiten competitie wordt vertoond, lijkt op eerdere New-Yorkse Allens, maar hij lijkt ook op filmexperimenten als Zelig; net als in zijn vorige, Everyone Says I Love You, mengt hij de twee stijlen door elkaar. De truc die het verhaal in Deconstructing Harry voortjaagt is minder eigenaardig, maar wel vruchtbaar. De personages die schrijver Harry heeft bedacht, krijgen wij namelijk ook te zien, en omdat Harry voor zijn werk uit zijn eigen leven put, zijn er na een tijdje wel vier verschillende versies van de schrijver in omloop. Van bijna elke vrouw uit Harry's leven bestaan er ook twee; en de boekversie kan de filmversie erg boos maken. Je hebt me grote tieten gegeven, zegt een ex-geliefde bijvoorbeeld, vlak voor ze Harry neer wil schieten omdat haar man uit zijn nieuwe boek heeft opgemaakt dat ze een verhouding met de schrijver had. Het systeem geeft Allen de gelegenheid een horde Hollywoodacteurs slechts even te gebruiken, onder wie Demi Moore, Robin Williams (die, bij wijze van een ziekte, alleen onscherp in beeld komt) en Elisabeth Shue.

Deconstructing Harry is geen Allen-film om verliefd op te zijn, maar wel een om mee te flirten. Gelukkig heeft hij niets van de saaie zwaarte die studies over feit en fictie zo vaak ontsiert. Harry zegt gewoon dat hij alleen in fictie gelukkig kan leven, en samen met Kopple's documentaire is dat een prachtig paradoxaal begin van een festival dat in zijn 54ste jaar de concurrentie aan wil gaan met Hitchcock en Welles, Antonioni en Poedovkin. Deze regisseurs vertoonden allemaal een film op het festival van 1947, en Felice Laudadio, de nieuwe artistiek leider van het festival, heeft hun werk in een retrospectief gebundeld. De achttien films in competitie voor de Gouden Leeuw strijden niet alleen met elkaar, maar ook een beetje met hun voorgangers. De acteurs moeten het opnemen tegen Marcello Mastroianni, aan wie het festival is opgedragen; jong en gekuifd staat zijn foto op alle folders van het festival.

Bekende namen in de competitie zijn Mike Figgis (Leaving Las Vegas), die Wesley Snipes en Nastassja Kinski een passie laat uitmelken in One Night Stand, Wayne Wang (Smoke, The Joy Luck Club), die Jeremy Irons en Gong Li in Chinese Box een romance laat beleven in Hong Kong. En van Zhang Yimou, wiens Keep Cool door China werd weggehouden van het festival in Cannes. Rechtstreeks politieke onderwerpen hebben A Ciegas van Daniel Calparsoro over de ETA en The Informant van Jim McBride over de IRA. The Winter Quest, de eerste regie van acteur Alan Rickman, is de enige Britse film in competitie.

Meer Britse films zijn er in het aparte programma 'British Renaissance'. Een chauvinist kun je Laudadio, die voorlopig voor een jaar benoemd is, niet noemen; het aparte Italiaanse programma schafte de curator (directeur mag hij zich nog niet noemen) af. Dat er relatief weinig Amerikaanse films in Venetië te zien zijn, is volgens Laudadio toeval: Scorsese, Altman en Kubrick hebben hun nieuwe films nog niet af. Stanley Kubrick krijgt een Gouden Leeuw voor zijn gehele oeuvre, die de kluizenaar waarschijnlijk niet zelf in ontvangst zal komen nemen. Wel wordt op een van de laatste dagen van het festival Kubrick-acteur Malcolm McDowell verwacht. Van hem wordt dan een film vertoond: Malcolm McDowell Revisits A Clockwork Orange. Het lijkt erop dat Woody Allen dus wel tot het einde blijft.