NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Als Stalin en Churchill tot elkaar konden komen, al was het maar voor even, evenals Nixon en Mao, Begin en Sadat, Den Uyl en Van Agt, dan moet het toch mogelijk zijn dat ook Henk Spaan en Harry Vermeegen hun brouille de brouille laten om weer eens samen een leuk sportprogramma te maken? Waar is de Holbrooke van Veronica die de kiftende partijen aan de onderhandelingstafel zet?

Het zijn oneerbiedige, maar onvermijdelijke gedachten die bij je opkomen als je naar de sportprogrammma's kijkt die de heren nu afzonderlijk van elkaar maken. Die zijn noch bijzonder goed, noch bijzonder slecht, ze zijn vooral tamelijk gewoontjes, vlak en zonder een eigen toon.

Vorig seizoen begon Harry Vermeegen met De regenjas. Het werd matig ontvangen. De kijkcijfers konden er nog wel mee door, maar de reactie van de schrijvende pers was afwijzend. Vermeegen had 'zijn' inbreng uit de gezamenlijke programma's met Spaan gelicht - vooral de losse, kwajongensachtige interviews -, maar die bleken irritant oubollig en slijmerig zelfs toen het relativerende samenspel met Spaan wegviel. En ook al werd het programma in de loop van het seizoen wat beter, het bleef een bleke afspiegeling van de beste programma's van het duo.

Sinds vorige week is ook Henk Spaan bij Veronica met een eigen programma begonnen: Voetballen doe je zo. Spaan mag dan bij zijn collega's van de schrijvende pers meer krediet hebben dan Vermeegen, op wie soms opvallend giftig gereageerd wordt, toch vermoed ik dat ook zijn programma minder bewondering zal oogsten dan de coproducties van vroeger.

Voetballen doe je zo is een keurig sportprogrammaatje, dat door iedereen met een beetje verstand van voetbal en televisie zó gemaakt zou kunnen worden - even afgezien van Spaans 'Het gedicht' dat hij bij de boedelverdeling heeft meegenomen. Het bevat aardige, hoewel nogal onaffe portretten (vorige week van Cruz, gisteren van de zeer interessante Oliseh), maar de meeste items zijn flinterdun en obligaat. Ex-voetballers die wat over hun gehavende botten klagen, topspelers die sloom schieten op een bord, Youri Mulder die vaag mompelt over het Duitse voetbal - je gaat er niet van overeind zitten.

Pièce de résistance is het ontbijtbezoek dat Spaan, gehuld in zijn werkelijk állerbeste pak, aan Rinus Michels brengt. Spaan als ondervragende verslaggever. Het is een rol die hem niet écht ligt, hij zit er altijd een beetje onwennig en krampachtig bij. En Michels zegt hoofdzakelijk dingen die we allemaal hadden kunnen zeggen, maar die nu eenmaal meer gewicht hebben omdat hij ze zegt. ,,Ajax heeft qua voetbal een enorm potentieel in huis dat ver boven de andere uitsteekt'', kraakte hij. Het is alleen in de ogen van PSV-supporters - en natuurlijk Dick Advocaat - een gewaagde uitspraak.

Michels heeft veel verstand van voetbal, en het blijft een bijzondere man, maar hij heeft te veel connecties in de voetballerij om zijn nek uit te steken als het hem gevraagd wordt. Daarom hield ook hij zich vorige week op de vlakte over de kwestie of Kluivert uitgenodigd moest worden voor het Nederlands elftal.

Henk Spaan zei het gisteren maar zélf: Kluivert moet kunnen spelen voor 'Oranje'. Ik denk dat Hiddink daar inderdaad niet omheen kan, maar Spaans argumentatie klonk wel erg mager: Kluivert speelde weer zo goed. Als alleen dát argument telt, zou je je als topvoetballer elke vorm van wangedrag kunnen veroorloven.

Interessant was de uitsmijter van Spaan: zijn bewering dat de negatieve berichtgeving van De Telegraaf over de zwarte topspelers (vooral Kluivert en Davids), geen incident is, maar 'beleid'. Ze zijn wél positief over witte spelers, zei Spaan, en hij liet een krantenkop zien: 'Jonk redt jongetje uit zandlawine'.

Het was het enige onderdeel van Voetballen doe je zo waar ik van opkeek. In sportprogramma's wordt nu eenmaal zelden de confrontatie gezocht. Iets anders is of Spaan gelijk heeft. Ik geef toe dat De Telegraaf in het geval van Kluivert liever zou 'koppen': 'Kluivert neemt meisje op zandpad', maar om de uitglijders van de zwarte spelers aan de boodschapper toe te schrijven, is al te demagogisch en vooral erg gezagsgetrouw: voetballers zijn immers de nieuwe autoriteiten geworden.