NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

BASTIAAN BOMMELJÉ
Het wordt gezegd dat The Beatles de enige popgroep ooit was die de klassieke vierspan waarheid, werkelijkheid, echtheid en schoonheid wist samen te smelten tot duurzame kunst. Daarbij stond John Lennon voor de waarheid, Ringo Starr voor de werkelijkheid, George Harrison voor de echtheid, en Paul McCartney voor de schoonheid.

Het is een interessante theorie, die misschien kan verklaren waarom McCartney ('Macca' voor z'n fans, Sir Paul voor de Britse koningin) in zijn vijfenvijfstigste levensjaar er nog altijd uitziet als een guitige teenager - en zich ook zo gedraagt. Wie meer wil weten over dit metafysische probleem, hoeft vanavond niet te kijken naar Paul McCartney. In the World Tonight. In deze documentaire van Geoff Wonfor, de regisseur van The Beatles Anthology, speelt McCartney zichzelf, zingt liedjes van zijn nieuwe cd 'Flaming Pie', brengt fragmenten ten gehore van zijn nieuwe 'klassieke' compositie Standing Stone, die in oktober in première gaat in de Albert Hall, en toont voor het eerst wat van zijn schilderwerk (zoals een portret van Lennon dat nu al van onschatbare waarde is). Veel guitigheid en gezelligheid dus, in een nogal incoherente productie, die slechts genietbaar is dankzij een paar schitterende songs (zoals Some Days, waarvan McCartney zelf tranen in zijn ogen krijgt, en Beautiful Night, tien jaar oud maar van Beatle-esque proporties). Het is ondertussen de vraag of iemand die niet is ingevoerd in het universum van de Fab Four, een touw kan vastknopen aan alle verwijzingen naar het Beatle-verleden, of begrijpt wie er allemaal door het beeld lopen. Blijkbaar moet iedereen weten wie de mevrouw is die Paul zo lief aankijkt (Linda Eastman met wie hij in 1969 trouwde, nu een propagandiste van vegetarisch voedsel en herstellende van een borstkanker-operatie), wie dat grappige mannetje- met-zonnebril is (Ringo Starr, drummer van The Beatles, zojuist 57 jaar geworden en binnenkort weer op toernee met een All Starr Band), en wie de oudere meneer met zijn lange grijze haren is (Beatle-producer George Martin; nu 71 jaar oud, in de oorlog luitenant in het Britse leger, en in 1962 de enige producer die The Beatles een kans wilde geven). Zij worden op geen enkele wijze geïntroduceerd, evenmin als Geoff Emerick (geluidstechnicus voor de Beatles sinds woensdag 6 april 1966) en Jeff Lynn (ooit van de popgroep ELO, producer van de postume Beatle-songs Free as a Bird en Real Love, en nu waarschijnlijk fungerend als invaller voor George Harrison die niet reageerde op een uitnodiging om mee te spelen op 'Flaming Pie', zoals McCartney onlangs in het blad Mojo onthulde). Ook zal niet iedereen begrijpen wat McCartney bedoelt als hij vertelt dat hij al drumt 'sinds de dagen van Lord Woodbine'. Hier verwijst hij naar de periode 1959-1960 toen de jonge Beatles nog geen drummer hadden, en Paul noodgedwongen achter de trommels kroop, zoals in de mistroostige Liverpoolse striptent New Cabaret Artistes Club, die werd gerund door de Westindiër 'Lord' Woodbine, vriend van hun toenmalige manager Allan Williams. The Beatles verdienden tien shilling per man om de stripteuse Janice muzikaal te begeleiden, maar de morsige cliëntèle waardeerde hun inspanningen nauwelijks. Het is een lange weg van de New Cabaret Artistes Club naar de Albert Hall, en Paul McCartney geniet nog steeds every inch of the way. Dat is mooi, maar mischien te weinig excuus om de muziek steeds te onderbreken door beelden van de ex-Beatle die paardrijdt en kampvuurtjes stookt op zijn eigen landgoed.

Paul McCartney. In the World Tonight, Veronica 23.10-0.10u.