NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

James Woods

In een serie korte profielen van gezichtsbepalende sterren deze week James Woods, die de titelrol speelt in de op video uitgebrachte film 'Killer: A Journal of Murder'.

Door HANS BEEREKAMP

De aanzienlijke lengte van James Woods' filmografie sinds zijn debuut in Elia Kazans The Visitors (1972) duidt niet direct op kieskeurigheid. Het zijn ook lang niet allemaal meesterwerken, en veel van zijn werk betreft televisiefilms. Nu heeft Woods, tweevoudig winnaar van een Emmy (voor zijn rollen in Promise en My Name Is Bill W., een portret van de oprichter van Alcoholics Anonymous), in talkshows vaak gepleit voor de betere, in Amerika op betaaltelevisie uitgezonden tv-film.

Het is niet eenvoudig een mislukte rol aan te wijzen in de carrière van James Howard Woods (18 april 1947, Vernal, Utah). Hoewel hij slechts twee keer voor een Oscar genomineerd werd, als de cynische journalist in Oliver Stone's Salvador (1986) en als de racistische moordenaar Byron de la Beckwith in Ghosts of Mississippi (Rob Reiner, 1996), is Woods een van de meest betrouwbare acteurs in Hollywood, ook in verder niet bijster interessante films als Ghosts of Mississippi en Killer: A Journal of Murder.

Het stenen gezicht van Woods bezorgt zijn personages vaak de typering 'dreigend'. Hoewel de aan het Massachusetts Institute of Technology als politicoloog opgeleide Woods in het begin van zijn filmloopbaan types aan deze zijde van de wet speelde, zoals de linkse activist naast Barbra Streisand in The Way We Were (Sydney Pollack, 1973) of politiemannen in de verfilmingen van romans van Joseph Wambaugh (The Choirboys, The Onion Field en The Black Marble), werden het allengs gangsters of andere slechteriken, onder wie de pooier in Casino (Martin Scorsese, 1995) en Watergate-verdachte H.R.Haldeman in Nixon (Oliver Stone, 1995). Wordt de rol in Stone's Salvador algemeen beschouwd als Woods' belangrijkste claim to fame, zeer memorabel was hij ook in voortreffelijke films als Videodrome (David Cronenberg, 1983) en Once upon a Time in America (Sergio Leone, 1984). Het grootste publiek heeft hij, niet toevallig, bereikt via de televisie, in de serie Holocaust (1978), als de joodse dichter die getrouwd is met Meryl Streep. Ook aan die archetypische nobele slachtofferrol verleende Woods nog een somber, zo niet sinister tintje.

Op een fanclub hoeft een acteur van het kaliber van Woods niet te rekenen. Wel is zijn type een onmisbare schakel in het moderne 'star system': geen ster op wiens naam kaartjes verkocht worden, wel een soort garantiebewijs dat je iets mag verwachten van de film waarin hij speelt, al is het maar alleen zijn aandeel.

Meer sterren