U kijkt naar de website van NRC Handelsblad gedurende de periode 1995-2001. Bezoek ook de de huidige site.
    R A D I O  &   T E L E V I S I E  
NIEUWS  | TEGENSPRAAK  | SUPPLEMENT  | AGENDA  | ARCHIEF  | ADVERTENTIES  | SERVICE 

  NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e


Televisie

Radio

F I L M   V O O R A F :
Bob Roberts


De speelfilm Bob Roberts was in 1992 het debuut van acteur Tim Robbins als regisseur. In een als Britse televisiedocumentaire vermomde Amerikaanse speelfilm over een folksinger die in de politiek gaat, persifleert Robbins met veel lef en brille de leegte van de Amerikaanse (en Europese) cultuur, op zoek naar nieuwe helden.

Bob Roberts is een fictief personage, maar hij zou heel goed kunnen bestaan. Wat hem onderscheidt van politieke piassen als Ross Perot is niet de dubieuze strekking van zijn opvattingen, maar de handige verpakking. Ook Roberts speelt in op de weerzin van de kiezer tegen politici, die altijd meer beloven dan ze waar kunnen maken. Maar hij maakt gebruik van de gemeengoed geworden, informele stijl van de jaren zestig om de ideologie van dezelfde periode onderuit te halen.

Uit de briljant vormgegeven quasi-documentaire, in nep-cinéma vérité-stijl gedraaid door Robert Altmans vaste cameraman Jean Lepine, leren we dat Roberts opgroeide in een commune. Hij leerde al jong gitaar spelen en zingt nu tijdens zijn campagne liedjes tegen drugs, tegen de slapjanussen die hun hand ophouden bij de sociale dienst van onze centen; hij roept op tot een nieuwe Amerikaanse trots en predikt voor God, het gezin en de bewapening.

Robbins schetst niet alleen een satirisch beeld van een verkiezingscampagne, van het stafoverleg in een met fax en modem uitgerukte bus, het gekoketteer met kinderen, talkshowpresentatoren en echtgenotes van burgemeesters, maar vooral van het gemak waarmee een valse boodschap aan de man gebracht kan worden.

In vele opzichten vormt Bob Roberts een tweeluik met Altmans The Player, waarin Hollywood op ironische wijze de spiegel voorgehouden wordt van ijdelheid, wreedheid en gebrek aan zeggingskracht. Beide films zijn ondanks de bittere ondertoon verrukkelijke staaltjes van entertainment, vol kleine en grote grapjes in alle hoeken van het beeld.

(Deze tekst is gebaseerd op een bespreking van Hans Beerekamp).

Bob Roberts (Tim Robbins, VS 1992), Ned.1, 23.13-0.53u.

NRC Webpagina's
19 EN 20 JULI 1997


    Bovenkant pagina

NRC Webpagina's © NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)