NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Dat ze lelijk is, dat doet er eigenlijk niet eens toe. Een man kan best verliefd worden op een lelijke vrouw. Dat zie je wel vaker bij films. Zo'n lelijkerd kan heel lief zijn, geestig, spiritueel. Of rijk. Meestal is ze ook niet zo lelijk als ze in het begin leek. Dan zet ze haar bril af of zo, of ze maakt haar wrong los. Dan is die man eigenlijk dubbel gelukkig, zal ik maar zeggen. Want dan heeft hij haar echt om haar karakter gekozen, en dan is ze toch nog mooi ook.

Dat is dus bij gewone films.

Passione d'amore is geen gewone film. Je merkt aan alles dat regisseur Ettore Scola dacht, ik ga nu eens een aparte film maken. Dus is Fosca niet alleen macaber, heeft ze niet alleen een hoofd waarop het haar pas halverwege lijkt te beginnen. Ze is ook nog niet-lief. Nooit- geestig. Wel een beetje spiritueel, dat moet ik toegeven, maar dan toegespitst op de melancholieke kant van de spiritualiteit. Ongeluk fascineert haar, omdat ze zichzelf er het slachtoffer van vindt. Omdat ze zo lelijk is. Een man, klaagt ze, kan lelijk zijn en toch nog ambitieus. Een lelijke vrouw kan alleen ongelukkig zijn.

Dit is, moet ik erbij zeggen, de negentiende eeuw. Italië wordt net geboren, in een reeks van veldslagen. Giorgio wordt als legerkapitein ingekwartierd in het huis van een kolonel, neef van de lelijke Fosca. Giorgio is een versierder, in zijn vorige legerplaats hebben we hem de mooie, getrouwde Clara zien verleiden met een jaloersmakend gemak. En nu verheugt hij zich op de aanblik van de nicht van de kolonel. ,,Is ze mooi'', vraagt hij gretig.

Dat Giorgio verliefd wordt op Fosca, terwijl ze lelijk is, klaagt en hem chanteert met zelfmoorddreigementen, is het bijzondere van Passione d'amore. Omdat Giorgio ten onder gaat aan zijn kwaliteiten als versierder. Hij kan het niet laten zelfs deze vrouw het hof te maken. En dan verzint hij er later bij dat hij dat doet omdat zij zich voor hem vernedert. Omdat hij haar bewondert, dat zij kan beminnen zonder bemind te worden. Allemaal rationalisaties van een dwangmatig versierder. Het had een rol van Marcello Mastroianni kunnen zijn, het is Bernard Giraudeau. Dat is minder. Zoals de hele film toch een mindere Scola is.

Passione d'amore (Ettora Scola, 1981, It.). Ned.3, 23.06-0.36u.