NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

GISTEREN STIERF Miguel Angel Blanco, 29 jaar, nadat leden van de Baskische terreurorganisatie ETA hem zaterdag twee kogels door het hoofd hadden geschoten. De ETA had Blanco in het stadje Ermua gemeenteraadslid voor Spanje's regerende conservatieve Volkspartij, uitgekozen als drukmiddel op de centrale overheid. Aan zijn 'gijzeling' donderdagmiddag was een ultimatum verbonden geweest. Als niet voor zaterdagmiddag vier uur alle veroordeelde ETA-leden naar gevangenissen in Baskenland waren overgeplaatst, zou Blanco worden terechtgesteld. Dat laatste gebeurde.

Vele tienduizenden Spanjaarden en Basken zijn dit weekeinde de straat opgegaan. Aanvankelijk om de ontvoerders te smeken Blanco ongedeerd vrij te laten, later om hun woede te uiten over de gruweldaad. De vraag is nu of en hoe de Spaanse overheid aan deze spontane volkswoede consequenties verbindt. Spelend op nationalistische gevoelens en waar dat niet toereikend is met geweld houdt de ETA, die zich beroept op een zogenaamd leninistisch gedachtengoed, Spanje in zijn greep. De terreurgroep heeft een veel grotere invloed dan zij op grond van haar ledental waar kan maken. De Baskische Nationalistische Partij bijvoorbeeld, die in het parlement in Madrid een rol speelt, heeft in het verleden eisen van de ETA ondersteund.

Zolang het niet tot een scheiding der geesten komt tussen het legitieme Baskische regionalisme en de moordenaars van de ETA, lijkt de Spaanse regering vrij machteloos. Zij mag zo af en toe succes boeken zoals onlangs met de bevrijding van de maandenlang in een 'volksgevangenis' vastgehouden gevangenisbewaarder Ortega Lara, zonder steun van de Basken zelf lijkt de ETA niet de definitieve slag te kunnen worden toegebracht. Dat legt een zware verantwoordelijkheid op Baskische politici en politieke partijen. Nu een van hen direct slachtoffer is geworden van de terreur, zou een meer dan verbale verwerping van de ETA op haar plaats zijn.

DE JAARLIJKSE aanslagen op het toerisme aan de Spaanse Costas en het lot van Lara en Blanco tonen aan dat het terrorisme ook in West-Europa endemisch blijft. De RAF in de Bondsrepubliek en de Rode Brigades in Italië waren in de jaren zeventig actief als de weerzinwekkende nageboorte van de in de eigen fantasie vastgelopen jeugdrebellie van de jaren zestig. De IRA in Ulster is een hydra die iedere generatie weer een kop opsteekt: wanneer jongeren worden volgegoten met de verworden en extreem gewelddadige nationalistisch-religieuze mythe van deze beweging. Frankrijk is in golven het slachtoffer van Algerijnse terreurgroepen, Italië wordt van tijd tot tijd opgeschrikt door de extravaganties van de mafia.

Niet altijd wordt terreur bedreven op grond van politiek-ideologische motieven en niet altijd zijn terreuraanslagen op Europese bodem van Europese origine. Maar er steekt genoeg Europese geschiedenis in de terugkerende moord- en martelpraktijken en er zijn voldoende belangen in het geding om Europese aandacht te rechtvaardigen. Er zijn hoopvolle tekens. Frans Baskenland is al lang niet meer een vrijplaats voor terrroristen uit Spanje, Ierland is nauw betrokken bij Britse pogingen een einde te maken aan wat in Ulster in feite een burgeroorlog in slow-motion is. Maar het is ontmoedigend dat Europa het bij de terreurbestrijding laat afweten. De echo van de schoten die Blanco doodden, reikt verder dan Madrid.