NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

SJOERD DE JONG
Jeugdvrienden zijn altijd wel ergens goed voor, zeker als je problemen hebt. Als ze je niet kunnen overtuigen om te trouwen, dan misschien nog wel om te scheiden. Als ze niet met je meewillen naar de ontwenningskliniek, dan zijn ze toch nooit te beroerd om er nog eentje met je te nemen aan de bar.

Maar als je ambities hebt, ligt het wat gevoeliger. Dan kunnen jeugdvrienden ook een plaag zijn, losse kanonnen op het dek waarvan je nooit weet welke kant ze zullen oprollen en hoe hard de klap zal aankomen. Niet elke politicus zal het tenminste op prijs stellen als middenin een live-uitzending de lang vergeten jeugdvriend Jimbo op trompetmuziek komt binnenlopen en schaterlachend herinneringen begint op te halen aan 'die keer' met die champagne en dat kamermeisje. Het vergt bovengemiddeld diplomatiek talent, en het vermogen om te blijven glimlachen zonder dat de onderkaak op een wolvenklem gaat lijken, om zo'n situatie de baas te kunnen.

CDA-leider Jaap de Hoop Scheffer beschikt over zulk talent, bleek gisteravond weer eens. Hij liet zich als eerste portretteren in 'Het Reces', een serie rechtstreekse praatprogramma's van de NCRV waarin politici wordt gevraagd om de balans van het afgelopen jaar op te maken. Presentator Sjors Fröhlich liet filmpjes zien van een joggende De Hoop Scheffer, een zingende De Hoop Scheffer, een toesprekende De Hoop Scheffer - en vroeg ten slotte een persoonlijke vriend aan te schuiven om iets over de CDA-leider te vertellen. Mijn hart sloeg een slag over.

Maar het ging goed. De Hoop Scheffers studievriend sinds dertig jaar was natuurlijk ook geen Jimbo, maar een beschaafde en ontwikkelde professional - zoals De Hoop Scheffer zelf. Toch zei hij een paar dingen waar het CDA-electoraat de wenkbrauwen bij moet hebben voelen omhoogkruipen. Nee, nooit gedacht dat Jaap op deze plek terecht zou komen. Iets bestuurlijks, dat wel, maar dat het hierin zou uitmonden had niemand kunnen denken. Nee, ik heb hem niet meer gezien sinds zijn verkiezing tot lijsttrekker. Een baan die ik mijn ergste vijand niet zou toewensen, overigens.

Aldus de studiekameraad, zelf een overtuigd liberaal (zoals De Hoop Scheffer in een eerder politiek leven) die de CDA-leider vol sympathie toevoegde dat hij ,,nu standpunten moet innemen op punten waarop ik je nooit eerder zo uitgesproken heb gehoord''. De Hoop Scheffer bleef er bewonderenswaardig kalm onder, verdedigde de zondagsrust, en weerstond de neiging om op de rug van zijn spraakzame vriend naar de 'uit'-knop te tasten. Een knappe prestatie, die weer vertrouwen inboezemt in zijn stressbestendigheid op tv, nadat hij zich onlangs bij Marcel van Dam zo lelijk had versproken.

'Vertrouwen' was ook precies wat ik nodig had gisteren, om deze week gepast af te sluiten. Na het 'geloof' van de zondagavond, die cocktail van Noord-Ieren, katharen en bijbelse literatuurkritiek, en de 'hoop' van maandag, toen het Marskarretje veertig centimeter opgeschoven bleek op weg naar nieuw leven. De 'liefde' viel tussen wal en schip, toen dinsdag de Eerste Wereldoorlog opnieuw uitbrak, maar liefde krijgt altijd wel een herkansing.

Ook dat bleek trouwens gisteravond, bijvoorbeeld in het jongerenmagazine 'Fast Forward' van de Ikon, een omroep die de jeugd al jaren stug in verdediging neemt tegen volwassen jobstijdingen over hun domheid en oppervlakkigheid, al is dat vaak even zwaar werk als roeien met rietjes in een bak vol teer. Dit keer vertelden lesbische meisjes over het verschil met eerdere generaties gelijkgeaarde vrouwen, die volgens hen 'toch meer mannenhaters' waren. Zij waren ook al vol vertrouwen in de kracht van vriendschap en dat was, zoals het hoort, hartverwarmend.

Dus hoezo postmodern zappen? Deze tv-week verliep, toen de afstandsbediening eenmaal paste als een boksbeugel, volgens dezelfde vertrouwde thema's als toen de inbouwkeukens nog western-klapdeurtjes hadden en patat op zaterdag een traktatie was. Zelfs 'Natte Neuzen', het 23-delige hondenprogramma van de TROS, kan mij niet meer in verwarring brengen. De ware postmoderne tv-ervaring is natuurlijk ook eerder: het apparaat laten staan op het overzichtskanaal, en daar de hele nacht naar staren. Maar geen tv-kijker zal dat doen, want een ding wil je altijd weten. Hoe het afloopt.