NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

SUE BAKER
Kan het waar zijn dat televisiekijkers niet meer weten waar zij aan toe zijn zonder dat de muziek het aangeeft? In Madson, de zesdelige dramaserie waarmee de VPRO begint, is dat blijkbaar het geval, op ergerniswekkende wijze. Onder de actiescènes en de ondeugende momenten is de muziek, hoofdzakelijk gespeeld door een trio, een opgewekt soort, Brubeck-achtige jazz. Voor de scènes in een ziekenhuis en bij een graf wordt aan het trieste piano-geruis een weemoedige cello toegevoegd. Dit valt des te meer op, daar er zoveel tijd is om op zulke details te letten.

Madson is een degelijke, ietwat ouderwetse serie met veel van de ingrediënten die in andere series handiger zijn verwerkt. Na acht jaar vast te hebben gezeten wegens moord op zijn vrouw, gaat John Peter Madson in beroep. Hij wordt vrijgelaten omdat de oorspronkelijke veroordeling nu dubieus wordt geacht. Dat hij die moord niet heeft gepleegd wordt duidelijk uit de vele flashbacks in zwart-wit. Een oude bajesklant, dus, die op het goede pad probeert te blijven, zoals dat vaak als basis voor een komedieserie is gebruikt. Het feit dat de man onschuldig is, schept ruimte voor een zoektocht naar de echte dader. En dat de politieagent die Madson arresteerde, de feiten naar zijn hand zette om snel een oplossing voor de moordzaak uit de hoed te toveren, voegt nog een laagje toe aan het verhaal.

Madson heeft zijn acht jaar cel gebruikt om af te studeren in de rechten. Hij behandelt zijn eigen rechtszaak en gaat, eenmaal buiten, op zoek naar een baan in een advocatenkantoor. Aan zijn verleden als professioneel gokker heeft hij nuttige contacten overgehouden. Dat geeft hem de kans op onwettige wijze een aantal duistere zaakjes op te lossen. In zo'n opzet zou enige humor niet misstaan, maar aan het eind van de eerste aflevering was die nog ver te zoeken.

Ook zijn er ontelbare series waarin een man en een vrouw uit volkomen verschillende milieus zich duidelijk tot elkaar aangetrokken voelen, maar zich eerst een weg moeten banen door heel wat misverstanden voordat ze elkaar in de armen vallen. Dat Madson ook dit ingrediënt bevat, wordt duidelijk zodra het zoeken van een baan hem in contact brengt met een aantrekkelijke advocate.

Deze ratatouille, ongeïnspireerd geregisseerd door Rob Walker, biedt maar één reden om de tweede aflevering te beproeven: de acteur Ian McShane, die Madson speelt. Het tegenvallen van de eerste aflevering is dan ook toe te schrijven aan de verwachtingen die de naam McShane opwekt. Deze donkere, knappe Engelsman deed in de jaren zestig en zeventig op film en televisie veel vrouwenharten sneller kloppen. Aan het eind van de jaren zeventig was hij de minnaar van Sylvia Kristel. Ze nam hem mee toen ze naar het eiland Man reisde voor de opnamen van de Nederlandse film Mysteries. Het hotel waar ze logeerden, had er profijt van, want hun suite was na hun vertrek maandenlang volgeboekt. Met het klimmen der jaren zocht McShane naar een rol waarin hij niet langer de smeulende held hoefde te spelen. Hij vond de perfecte rol in de serie Lovejoy. McShane speelde daarin, op lichte toon en met veel humor, een louche handelaar in antiek die niet vies was van een tikkeltje bedrog. En hij was, met zijn gegroefd gelaat en groeiende buik, nog mooi genoeg om geloofwaardig te zijn als hartendief, al was het dan ook van vrouwen boven een bepaalde leeftijd. Dat hij nu een onschuldige ex-gevangene speelt, kon niet anders dan de verwachtingen hoog doen oplopen. McShane schijnt echter te willen bewijzen dat hij in staat is een serieus personage in een somber, sloom drama te kunnen spelen. De BBC, die de serie vorig jaar uitzond, had er verder geen invloed op, want Madson werd geproduceerd door McShane Productions. Het is te hopen dat hij zich, naarmate het verhaal vordert, nog van zijn charmantste kant laat zien. Want knap blijft hij.

Madson, VPRO, Ned.3, 20.47u.