NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

HENK VAN GELDER
De titel Birdland doet mij onherroepelijk denken aan de melancholieke sax van Charlie Parker, die immers als Bird door het leven ging en in New York werd geëerd met een jazzclub onder de naam Birdland. Maar die associaties zijn snel weg, want de serie onder die titel begint met een slap nummertje cocktailjazz en tegelijk zien we hoe een groepje vogels zich nestelt in de dakgoot van de psychiatrische kliniek waar Birdland is gesitueerd. Dit heeft niets meer met Charlie Parker te maken, en alles met een nieuwe variatie op de politiebureau- of ziekenhuis- of advocatenkantoorformule waarop al zo vaak een televisieserie werd gebaseerd.

Ook de openingsbeelden herinneren aan de grote voorbeelden: een ononderbroken camerabeweging van de ene scène naar de volgende - een stijlfiguur die moet aangeven hoe hectisch het bestaan hier is. Binnen een paar minuten is ons duidelijk waar we zijn; het betreft hier de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis met een paar geprononceerde patiënten (van wie er één meent dat hij op telepatische wijze in staat is de presentatrice van een praatprogramma op de televisie door te geven welke volgende vraag ze moet stellen), een groepje ondubbelzinnig getypeerde verplegers en artsen, en een afdelingschef met een rommelig privé-leven en eigenzinnige behandelmethoden.

Die afdelingschef wordt gespeeld door de massieve, breedgeschouderde Brian Dennehy, een respectabel karakteracteur die doorgaans een betrouwbare indruk weet te wekken. De regisseur is Peter Horton, die eerder een hoofdrol speelde in thirtysomething en daarvan ook een aanzienlijk aantal afleveringen heeft geregisseerd. Hun beider medewerking verleent de serie enige chic.

Bovendien is in de publiciteit rondom Birdland nadrukkelijk getamboereerd op de authenticiteit: de opnamen werden gemaakt in een leegstaande psychiatrische kliniek en de scenario's werden geschreven in samenwerking met psychiatrische en medische adviseurs. Maar zo bijzonder is dat nu óók weer niet; elke politieserie van enige betekenis kan bogen op een gepensioneerde politieman als consultant, bij elke ziekenhuisserie staat minstens één medisch adviseur op de aftiteling en de scripts voor Pleidooi werden destijds op hun waarheidsgehalte gecontroleerd door een advocatenkantoor.

De eerste aflevering gaat behalve over een paar privé-perikelen en een nogal makkelijk opgelost budgettair probleem, voornamelijk over een gestoorde jongeman die als patiënt de kliniek betreedt en later de dader lijkt te zijn van de moord op een vriendinnetje. Maar dr. Brian McKenzie, de afdelingschef, vertrouwt het niet. Hij kan er niet van slapen, het geval maalt maar door zijn hoofd. Ten slotte besluit hij zelf op onderzoek uit te gaan - een buitengewoon oude truc om de held van het verhaal in actie te laten komen. En natuurlijk lost hij het zaakje op.

Birdland oogt, kortom, als een fletse kopie van al die andere locatieseries, veel te opzichtig gecalculeerd (een snufje van dit, een beetje van dat) en veel te ongeïnspireerd ingevuld om ook maar een greintje belangstelling voor al die personages te wekken. Ik heb het sterke vermoeden dat het hier een serie betreft die in Amerika deerlijk geflopt is. Dat zou ook verklaren waarom we hier maar zeven afleveringen te zien krijgen, terwijl zo'n serie in principe wordt opgezet om oneindig te zijn. Maar wat me er nog het meest aan verbaast, is de rol van de NPS. Doorgaans legt de inkoopafdeling van deze zendgemachtigde bij de keuze van films en series hoge maatstaven aan. Dat beleid levert zelden de hoogste kijkcijfers op, maar meestal wel een verrassend kwaliteitsniveau. Birdland is in dat opzicht volstrekt onder de maat - nu ja, hebben ze blijkbaar gedacht, het is maar zomer.

Birdland, NPS, Ned.3, 20.29-21.21u.