NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

DIT WEEKEINDE hebben de Ulster Unionisten Tony Blair zijn eerste beschadiging toegebracht. In het stadje Portadown marcheerden de orangisten door een haag van politie in reluitrusting en van scheldende katholieke bewoners. De enige concessie was dat de parade het ditmaal zonder muzikale omlijsting deed. Maar er is een druppel olie gegooid op het vuur waarin het vertrouwen smelt dat deze Britse regering voor de jaarlijks geïntimideerde bewoners van Ulsters katholieke wijken een verschil zou maken.

Natuurlijk gaat het er in Ulster in de eerste plaats om een politieke overeenkomst tot stand te brengen tussen de verschillende unionistische groeperingen en Sinn Fein, de partij van de nationalisten, die aansluiting bij Ierland wil en waarachter de terreur van de IRA schuil gaat. De regering-Major had, onder pressie van president Clinton en in samenwerking met de vorige Ierse regering, de eerste stappen in dit mijnenveld gezet. Maar al snel was zij daarin vastgelopen. Blair heeft geprobeerd een nieuw begin te maken met een afzwakking van de voorwaarden waaraan de IRA moet voldoen alvorens Sinn Fein aan de onderhandelingstafel wordt toegelaten.

HET HAD VAN MOED getuigd als de voor Noord-Ierland verantwoordelijke minister, Mo Mowlam, de marcherende Oranje Orde gisteren de toegang tot de Garvaghy Road in Portadown had ontzegd. Even zag het er naar uit dat de regering in Londen bereid was tot een echte doorbraak in haar houding ten opzichte van de Ulster-troebelen. Maar na ampel beraad viel zij terug op de oude vertrouwde gedragsregel dat met de sterke arm ten minste voor het moment de antagonisten uit elkaar konden worden gehouden. Dat lukte - alhoewel rellen niet werden voorkomen.

De autoriteiten hebben zich zoals voorheen beroepen op het recht van demonstratie van alle Britse burgers. Dat klinkt niet overtuigend zolang betogingen het recht van andere Britse burgers op het vrije gebruik van de openbare ruimte in de weg staan. En dat was in Portadown vele uren lang het geval. De weerlegging dat het toestaan van de Oranjemars de minst kwade oplossing was, suggereert dat de autoriteiten onder de indruk waren geraakt van dreigementen van protestantse extremisten. Van die kant was aangekondigd dat er doden zouden vallen als de mars niet doorging.

Zo heeft ook Blair zich laten gijzelen door geweldenaars die van het katholieken-pesten een plaatselijke folklore hebben gemaakt. Hij had de mannen met de oranjesjerpen door hun eigen straten kunnen laten marcheren. Dan was het recht op demonstratie hoog gehouden zonder dat andere burgers waren geïntimideerd. Misschien is het een idee voor de marsen die in andere Noord-Ierse plaatsen op het programma staan. De Labour-regering heeft nog steeds een kans op een werkelijk nieuw begin.