NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 73 theaters.

De Loveboat in de hoogste versnelling

Door BAS BLOKKER
Iemand die pillen slikt, bloedzuigers op zijn lichaam zet en operamuziek draait, wat is dat voor iemand? Juist, dat is een maniak. Een maniak kan een film maken en breken. Zonder maniak geen held. Een actiefilm zonder maniak is een actiefilm zonder held is geen actiefilm.

Willem Dafoe is Geiger, iemand die pillen slikt, bloedzuigers op zijn lichaam zet en operamuziek draait. Ooit was hij scheepsontwerper, maar daar werd hij ontslagen. Nou kun je veel dingen doen met een maniak, maar je moet ze nóóit ontslaan, want dan worden ze boos. En dan gaan ze zich meestal Wreken Op De Wereld.

Zonder Willem Dafoe geen Speed 2. Zonder Willem Dafoe zouden Sandra Bullock en Jason Patric gewoon als Annie en Alex een gelukkig weekje hebben op een cruiseschip. Dan was het nooit uit zijn koers geraakt, half ontploft, op een haar na langs een tanker gescheerd of een kustdorpje binnengedenderd. Dan was Speed 2 geen actiefilm geweest, maar een romantische komedie over een jongen die zijn meisje ten huwelijk wil vragen maar niet zo goed durft. Zoiets als Heavy. En dan zou Jan de Bont nooit de regisseur kunnen zijn.

De Bont was een van Hollywoods meestgevraagde en meestbetaalde cameralieden toen hij zelf in 1994 mocht gaan regisseren. Hij maakte Speed en slaagde meteen voor zijn regisseursexamen. Speed was wat je noemt een onderhoudende film en trok een onverwacht groot publiek. Dat kwam door het razende tempo dat Jan de Bont aan de kijker opdrong. Het kwam volgens velen ook door Sandra Bullock en door Keanu Reeves die als Annie en Jack verliefd werden terwijl ze een op hol geslagen bus temden. Dat snap ik niet want Bullock en Reeves zijn twee frisgewassen prototype-Amerikanen, en daarvan gaan er dertien in een dozijn in dit soort films. Nee, het was de maniak die er voor mij een geslaagde actiefilm van maakte.

Dennis Hopper was de maniak van de eerste Speed. Hij slikte geen pillen, zette geen bloedzuigers op zijn lichaam, draaide geen operamuziek. Hij dreigde met bommen en zei dat hij zo geld wilde verdienen. Dat het hem speet dat hij geen verhevener doel had. Hij was duidelijk gelukkig, een mooie maniak. Willem Dafoe lacht satanisch als hij de cruise-kapitein overboord gooit in Speed 2. Maar Dennis Hopper lachte tevreden, als een zuigeling aan de borst, terwijl hij een metrochauffeur doorzeefde.

Zonder Hopper valt er niet veel te genieten van de Speed-formule. Het gaat in deel 2 aanmerkelijk langzamer, de schrijvers waren duidelijk minder op dreef. Ze hebben geprobeerd zoveel mogelijk af te kijken van de Die Hard-serie met Bruce Willis: agent moet in zijn vrije tijd tegen wil en dank boeven verslaan. Maar het gedoe in de bus van deel 1 was domweg spannender dan het gehannes aan boord in deel 2. Dit is Loveboat in de hoogste versnelling.

Voor de humor zijn we aangewezen op Bullock en Patric (het laatst gezien in Sleepers) en die kunnen dat niet. Dubbelzinnige grapjes als ,,size doesn't matter'' maken pijnlijk duidelijk dat Bullock wel fris is, maar niet de actrice waarvoor zij na deel 1 werd gehouden. En Patric is de karakterloze kloon van Reeves, een soort alcoholvrije Bruce Willis - op één zeldzaam moment van zelfrelativering na: als Willem Dafoe zijn eerste bommen laat knallen en het hele schip beeft, dan kijkt Patric (die als politieman veel te gevaarlijk werk doet naar de zin van zijn vriendin) schuldbewust naar Annie en sist 'hier heb ik niks mee te maken'. En daarna gebeurt er niets meer wat je niet verwacht had.