NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

'RAMP BEDREIGT de wereld' kopte deze krant naar aanleiding van het rapport van de Club van Rome, een kwart eeuw geleden. Die ramp heeft zich toegespitst op het broeikaseffect. Het IPCC, het Intergovernmental Panel on Climate Change, publiceerde in 1990 zijn eerste rapport over klimaatverandering. Mocht de uitstoot van CO (kooldioxide) ongebreideld doorgaan, dan dreigde het poolijs door de gemiddeld warmere aardatmosfeer te smelten: Amersfoort aan Zee.

Sindsdien is er veel gebeurd, ook in Nederland. Er kwamen nationale milieubeleidsplannen met fraaie doelstellingen. En inderdaad: op het gebied van rendementsverbetering, warmte-krachtkoppeling, zonnecellen en windenergie is grote activiteit ontplooid, al is de rek er een beetje uit en is het wachten op technische doorbraken. Internationaal was er de klimaatconferentie in Rio de Janeiro, nu vijf jaar geleden. Toch wil het met de beteugeling van de broeikasgassen, CO voorop, niet vlotten - in Nederland niet en in de wereld niet.

Deze week werd dat pijnlijk duidelijk. In Denver ruzieden de leiders van de rijke industrielanden over de uitstoot van CO in het jaar 2010. Europa zou die graag 15 procent lager zien dan in 1990, waarbij armere lidstaten als Portugal en Griekenland worden ontzien. De Verenigde Staten en Japan wilden er niets van weten. De slotverklaring sprak zondag van ,,zinvolle, realistische en billijke doelstellingen'' aangaande de reductie van broeikasgassen, maar zweeg over percentages.

Zo niet minister De Boer van Milieubeheer. Die koerst nog altijd op een vermindering van de Nederlandse uitstoot van CO in het jaar 2000 met 3 procent ten opzichte van 1990. Dat het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) in zijn jaarlijkse 'Milieuverkenning' gisteren de boodschap bracht dat de uitstoot eerder met 13 procent zal toenemen, vermag de minister niet op andere gedachten brengen. Liever dan het echec van het huidige beleid erkennen richt De Boer zich op een nieuwe doelstelling: 10 procent minder in 2010.

DAT IS EEN politieke vlucht naar voren, maar is het reëel? De hoge uitstoot van CO heeft alles te maken met onze welvaart, en die willen we graag op peil houden. Luxe kost energie en omdat we sinds Tsjernobyl tabak hebben van kerncentrales en duurzame energieopwekking een lange ontwikkelingstijd heeft en vooralsnog kleinschalig en duur is, halen we die uit fossiele brandstoffen - waarvan de bewezen voorraden toenemen. Dat economische groei ontkoppeld kan worden van meer CO , zoals de minister stelt, is onder deze omstandigheden fictie. Een maximumsnelheid van honderd op de snelweg is al eens mislukt en ecotax heffen op fossiele energiebronnen vereist internationale afspraken wil de Nederlandse economie geen averij oplopen.

Intussen lijkt de burger weinig wakker te liggen van het broeikaseffect. Vanuit de wetenschap klinken tegenstrijdige berichten over hoe het ons klimaat de komende eeuw zal vergaan. De modellen verschillen in hun uitkomsten en onlangs werd de theorie geopperd dat niet het versterkte broeikaseffect de hogere temperatuur op aarde veroorzaakt, maar kosmische straling. Eerder bleek het met het smelten van de ijskappen zo'n vaart niet te lopen. Zo is het minder schrikken.

In deze sfeer van apathie besluiten doorvoeren die de welvaart raken is politiek een brug te ver. Toch zal er iets moeten gebeuren. Met de voorspelde groei van de wereldbevolking en de ecomische groei in het Verre Oosten - waar men weinig moet hebben van Westers eco-paternalisme - zal het energieverbruik, en daarmee de uitstoot van CO , de komende eeuw snel oplopen. Dat leidt niet alleen tot zwarte regen in China, de jongste IPCC-rapporten laten zien dat een aanzienlijke klimaatverandering, met grote lokale fluctuaties, onder die omstandigheden allerminst is uit te sluiten - het tegendeel lijkt eerder het geval.

NOG IS HET milieu niet verloren. Komende december is in het Japanse Kyoto het vervolg op Rio aan de orde. Blijft het op die conferentie opnieuw bij schone voornemens voor verre tijden, in plaats van harde korte-termijnafspraken waarop nauwgezet wordt toegezien, dan is het wachten op de wraak van Moeder Aarde.