NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

IN ZIJN BEGINDAGEN als leider van de nieuwe politieke partij D'66 verklaarde Hans van Mierlo dat - indien daartoe met het pistool op de borst gedwongen - hij zou kiezen voor samenwerking met de Partij van de Arbeid. Dat was 1967. Dertig jaar later verloopt de partnerkeuze bij D66 minder verkrampt. Afgelopen zaterdag zei de nieuwe leider van de partij, Els Borst, tijdens haar eerste optreden in die hoedanigheid, dat zij in een nieuw kabinet de voorkeur geeft aan PvdA-leider Kok als premier boven VVD-aanvoerder Bolkestein. Echt verwonderlijk is die keuze natuurlijk niet. 'Paars', de door D66 zo gewenste coalitie, gedijt onder leiding van Kok, dus waarom daarin verandering aanbrengen?

Of de keuze voor Kok strategisch van belang is voor D66, is een andere zaak. Een voortzetting van het premierschap van Kok vereist dat de PvdA bij de verkiezingen van volgend jaar als grootste partij uit de bus zal moeten komen. De in de opiniepeilingen voorspelde nek-aan-nekrace tussen Kok en Bolkestein zal vooral ten koste kunnen gaan van D66. Want als het gaat om de vraag wie er minister-president moet worden, is een stem op D66 strikt genomen een weggegooide stem. Hoe gaat Borst straks uitleggen dat een stem op D66 ook een garantie is voor een tweede kabinet-Kok?

BORST HEEFT OVERIGENS nog meer uit te leggen, want over haar eigen politieke toekomst liet zij zich het afgelopen weekeinde eveneens uit. Na de verkiezingen zou zij graag haar ministerschap op Volksgezondheid prolongeren. Het gevolg hiervan is dat het politiek leiderschap van de partij door een ander zal moeten worden overgenomen, zo voegde Borst hieraan toe. Als het aan haar ligt is dat de nieuwe fractievoorzitter van de Democraten.

Dit betekent dat Borst dus alleen voor de verkiezingen en de daarop volgende kabinetsformatie als politiek leider van D66 optreedt. Zij manifesteert zich hierdoor wel heel erg als een politiek leider ad interim. Wie de echte leider van D66 wordt, moeten de kiezers intussen maar afwachten. De eerlijkheid van Borst is te prijzen, maar zij schept hiermee veel onduidelijkheid. Elke paus is een tussenpaus, zei Borst afgelopen zaterdag. Daarin heeft zij vanzelfsprekend gelijk. Het komt echter zelden voor dat pausen zichzelf als tussenpaus beschouwen. Zeker in het geval van verkiezingen kunnen kiezers dan beter voor de echte paus kiezen.