NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Wie wel eens achter de schermen heeft gekeken bij een organisatie - schoolbestuur, restaurant, uitgeverij, politie, om maar iets te noemen - verbaast zich over wat er wél lukt.

Bij Economische Zaken is het vermoedelijk zo gegaan (ik baseer mij nu op een hoog ambtelijk lek): In 1984 kreeg drs. J.J. Vennema, groepsleider Regelingscoördinatie, opdracht technische voorschriften bij de Europese commissie te melden. Vennema werd echter bij de reorganisatie afdelingshoofd en gaf zijn taken over aan drs. Gé Damstee. Deze functionaris ging na driekwart jaar met zwangerschapsverlof. Bij het inwerken van zijn invalster, de stagiaire Bestuursopleiding mr. Jeanne Boertang, is een dossier verkeerd geärchiveerd. Iedereen vergat dus dat er in Brussel gemeld moest worden.

Een interessant aspect van de houding van minister Wijers is zijn verontwaardiging. Geen schuldgevoel of gêne over zoveel gekleuter onder zijn verantwoordelijkheid - nee, de minister is boos omdat de zaak te vroeg in de openbaarheid is gekomen. Welke zin heeft het om halfbakken oplossingen in de openbaarheid te gooien, zei hij narrig.

Ja, dat waren inderdaad de naïeve gedachten van dertig jaar geleden: laat de kiezers vroeg meedenken. D66 heeft het er moeilijk mee, voorman Van Mierlo niet het minst. Gekozen minister-president, gekozen burgemeester, openheid naar de kiezer, dat leek het sluitstuk van de Franse revolutie. Toch wees Van Mierlo een paar weken geleden eigenhandig mevrouw Borst aan als zijn opvolgster. Niks overleg of keuze uit meer kandidaten.

Misschien is het de slechte invloed van Europa. Hans van Scharen beschrijft in De Groene Amsterdammer hoe de Europese Raad in het geheim besluiten neemt, vooral op het gebied van binnenlandse veiligheid, politie en justitie. Journalisten die gegevens opeisen, worden met klassieke bureaucratische trucs tegengewerkt. De Europese Ombudsman, Jacob Söderman, is daarover nu met de tijdelijke voorzitter van de Raad, Van Mierlo dus, in correspondentie. Uiteraard kan een Nederlands minister die mentaliteit niet in een half jaar veranderen. Dat wisselende voorzitterschap is behalve een krankzinnige belasting voor ministers ook een constructie waarin macht automatisch naar ambtenaren vloeit, en die vinden dat niet vervelend.

HP/De Tijd sluit daarbij perfect aan met een even kritisch artikel over het Europese Hof van Justitie in Luxemburg. Auke Kok beschrijft dat het Europese recht grotendeels een creatie van de rechters is, zonder behoorlijke toetsing door het Europese parlement. Bij gebrek aan controle en door vage, dus gebrekkige, legitimering volgens het Verdrag van Rome, heeft het Hof zich allerlei bevoegdheden toegemeten. Omdat bij de wetgeving nationale economische belangen meespelen zijn de regels vaak vaag, met als resultaat dat de uitspraken in veel gevallen onvoorspelbaar zijn en gevoelig voor lobbyisme.

Het is allemaal niet zo positief, vlak voor de Europese top in Amsterdam. Misschien daarom brengt Vrij Nederland zijn detective-en thrillergids. Alle denkbare vormen van moord en doodslag komen aan de orde in ruim duizend boeken, die in een culinair sterrensysteem worden ondergebracht. Het werkstuk is opgefleurd met statistieken (mes, vuurwapen, opgelost, onopgelost) en wie dan nog onvoldoende bloed heeft geproefd, kan meedoen aan een wapenwedstijd.

En inmiddels weet de politie niet, hoeveel mensen zij in dienst heeft. Brigadier Roozenschoon die dat voor de minister moest uitrekenen, had nog wat roostervrije dagen.