NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Bruce Willis

In een serie profielen van gezichtsbepalende filmsterren deze week Bruce Willis, de 'thinking man's Rambo' die nu in 'The Fifth Element' speelt.

Door PIETER STEINZ

Een regisseur uit de gouden dagen van Hollywood stelde ooit dat er maar twee filmsterren waren die overtuigend een sigaret konden roken voor de camera: Humphrey Bogart en Bette Davis. Mocht hij nog in leven zijn, dan beziet hij nu bewonderend Bruce Willis, de actieheld uit de Die Hard-reeks en The Fifth Element die als geen ander een sigaret met zijn vingers omklemt, de nicotine binnenslorpt, en de rookslierten met geheven vierkante kin naar boven blaast.

De sigaret hoort bij Willis, net als zijn ultrakorte crewcut, zijn denkrimpels, zijn hese stem, en zijn enigmatische grijnslach. Toch is het vooral zijn gestalte die hem in tien jaar tijds van een populaire tv-acteur (Moonlighting) tot een van de meest (h)erkende Hollywoodsterren van dit moment heeft gemaakt.

Willis is een bonk spieren, breed als Stallone, deadpan als Schwarzenegger in zijn beste rollen. Hoewel hij komische personages speelde in Blind Date (Blake Edwards, 1987), The Bonfire of the Vanities (Brian De Palma, 1990) en Death Becomes Her (Robert Zemeckis, 1992), maakte hij vooral indruk als in zijn eentje opererende vechtmachine: de bokser Butch in Pulp Fiction en vooral de in zichzelf pratende en vloekende agent John McClane uit Die Hard, Die Hard 2 en Die Hard with a Vengeance.

De favoriete klederdracht van de als zoon van een lasser geboren Bruce Walter Willis (Idar-Oberstein, West-Duitsland, 19 maart 1955) is het hemd waarin de armen bloot blijven en de spieren goed uitkomen. Regelmatig is zijn hele tors bloot, want Willis is een sekssymbool en hij wil het weten ook. In het tonen van naaktheid gaat hij zelfs verder dan Demi Moore, de ster uit Striptease met wie hij sinds 1987 een modelhuwelijk voert: in Cool of Night (1994) is Willis volledig naakt te zien, in een vrijscène onder water - ook al ontkende hij later (net als Sharon Stone in de zaak van de pussy flash van Paul Verhoeven) dat hij de regisseur daar toestemming voor had gegeven.

Een groot klassiek acteur is Willis niet, al kun je dat niet met zekerheid stellen aangezien hij meestal wordt gecast als de ruwe bolster die wel een blanke pit heeft maar geen flux de bouche; dat onderscheidt hem van Bogart maar niet van andere monosyllabisch aangelegde filmhelden als John Wayne. Overigens neemt Willis 'om te groeien als acteur' ook rollen aan in producties zonder blockbuster-verwachtingen: zo was hij te zien als Vietnamveteraan in Norman Jewisons In Country (1989) en als tegenspeler van Paul Newman in Nobody's Fool (Robert Benton, 1994).

Misschien wordt Willis ooit een tweede Bogart, die immers ook pas na zijn veertigste tot volle wasdom kwam. Tot die tijd blijft hij vóór alles de thinking man's Rambo uit de Die Hard-reeks. Hoewel hij een ten minste zo memorabel rolletje speelde in Robert Altmans Hollywood-satire The Player, waarin hij met veel zelfparodie Julia Roberts uit de gaskamer redt. ,,Waar was je al die tijd?'' vraagt ze. Waarop Willis in stijl antwoordt: 'Traffic was a bitch'.