NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In zes theaters.

Grappen met de grootste griezels

Door DANA LINSSEN
Poltergeist? The Exorcist? Night of the Living Dead? Is er eigenlijk wel een horrorklassieker waarnaar de Nieuw-Zeelandse filmmaker Peter Jackson (1961) in The Frighteners niet verwijst?

Klopgeesten, bezeten psychopaten, zombies, rammelende servieskasten, zwevende baby's, Magere Hein, het lijkt wel een circusoptocht van griezels. Maar echt griezelig is The Frighteners niet. Het is een splatstick movie, waarin een overdaad aan bloederige special effects (splatter) gepaard gaat met de herhaling en de overdrijving van de slapstick. Dat procédé werd door Jackson al eerder toegepast. Ook in Brain Dead (1992) leidde de opeenstapeling van bizarre bovennatuurlijke verschijnselen en extreme geweldadigheid tot hilariteit.

Jackson zette The Frighteners op als een Hollywood-productie. Hij schreef Robert Zemeckis (Back to the Future, Forrest Gump) aan als producent, bouwde een pseudo-Californisch dorpje na (vlakbij de Nieuw-Zeelandse locatie waar hij ook Heavenly Creatures opnam) en huurde Wes Takahashi (Who Framed Roger Rabbit, Back to the Future) in voor de special effects. Toch is The Frighteners nergens over-geproduceerd: het is een van die rammelende horrorfilms geworden die het genre zo sympathiek maken. Er zitten wat losse eindjes aan het scenario en de opgevoerde geesten hebben een enigzins onduidelijke metafysische status. De ene keer laten ze zich moeiteloos neerslaan, de andere ketst een gebalde vuist af op hun glibberige gelaat. Ze zien er trouwens prachtig uit; door hun bibberende botten en rafelige huidflarden heen kun je de horizon zien.

Hoofdpersoon van The Frighteners is Frank Bannister (Michael J. Fox), een zwendelende 'mediamieke detective'. Met behulp van drie klopgeesten jaagt hij hier en daar wat schrik aan om vervolgens tegen een bescheiden honorarium de spoken te verdrijven. Maar natuurlijk is er voor Bannister in dit leven een grotere missie weggelegd dan zomaar een beetje rondhangen met zijn geesten. Hij moet het met gothic Anton Pieck-huisjes volgebouwde Fairwater bevrijden van een snoodaard. Deze probeert vanuit een schimmig 'tussenrijk' meer slachtoffers te maken dan beruchte seriemoordenaars als Ted Bundy en Jeffrey Dahmer.

Door te spelen met de conventies en clichés van Hollywood maakte Jackson van The Frighteners een superieure parodie op het eendimensionale moralisme van de Amerikaanse filmindustrie. De hardnekkige mythe bijvoorbeeld dat het kwaad met een machinegweer uit te bannen zou zijn, wordt tot aan de uiterste grenzen beproefd.

Als Bannister zijn taak heeft volbracht (zonder machinegeweer), heeft hij en passant een schone dame aan zijn zijde gekregen, zijn we 570 computergestuurde effecten verder en is een happy end onvermijdelijk. Daar heeft Jackson gelukkig niet al te veel tijd aan besteed. Hop, afgelopen is de film. De suspense van een horrorfilm werkt immers alleen maar tot vlak voor het einde.